son singapur vapuru yazar profili

fransız yazar jean louis fournier imzalı 102 sayfalık eser;

özgün adı ou on va, papa? olan kitabımız 2008 yılında yayınlanmış ve anlatı türünde yer almaktadır.

kitabımı aslı genç çevirisi ile okudum ve çevirisi oldukça güzeldi.

yazarın bekleyecek vaktim kalmadı artık ve tek yalnız ben değilim (kitap) kitaplarından sonra okuduğum son kitabı bu kitap oldu.

şimdi ise kitabımıza geçelim;

kitabımız yazarın gerçek hayatından izler taşımakta ve kişisel hayatı ile doğrudan ilgildir.

thomas ile mathieu adındaki çocukları bir iki yıl arayla dünyaya geliyorlar ve ikisi de farklı bir çocuk olarak dünyaya geliyor, zihinsel gelişimleri diğer çocuklardan daha geride ilerliyor.

anne baba olarak çocuklarına çok özen gösterse ve sevseler de engelli çocuğa sahip olmak onlar için küçük bir ölüm gibi, babaları olarak onlar için elinden geleni yapsa da bazen onların yerine "normal" çocuklarının olmasını dilemekten kendini alamıyor yazar.

çocukları arabanın arka koltuğunda otururken diğer çocuklar gibi şeyler sormuyor, cevaplamıyorlar, tek bir soru var; "nereye gidiyoruz baba?"

daha sonra marie adında bir kızları oluyor, o ise oldukça sağlıklı ve hiçbir engeli yok, onun doğumu yazarı ve eşini biraz olsun teselli ediyor.

çocuklarının başına gelen olaylar, özel bir çocuğun ebeveyni olmanın zorlukları, babanın iç dünyasında yarattığı travma, toplumun özel çocuklara bakış açısı, yazarın iyi bir baba olma çabası, bu duruma alışma süreci, çocuklarına iyi bir baba olmaya çalışması ve bir yandan da çocuk yaptığına pişman olması, kitabın omurgasını oluşturan durumlardandır denilebilir.

okurken biraz ağladığım bir kitap oldu, bilhassa " engelli bir çocuğun ölümü genelde fark edilmez " sözü yürek burkan bir sözdü.

yazarın keskin anlatımı ve duygusallığı da aynı anda koruyabilmesi kitabı daha etkileyici kılan faktörlerdendi zannımca.

özel bir çocuğa sahip olmanın ne hissettirdiğini oldukça etkili bir üslupla yansıtıyor jean louis fournier

seçtiğim bazı cümleleri bırakarak burada bitiriyorum ve eklemek istiyorum;

siz çok iyi bir babaydınız,
jean louis fournier...

sâhi o ölümü ben ilk nerede ölmüştüm? diye sorar bozlak kedi ve ölüm şiirinin sonunda.

32 yıl önce bugün sanki bir insan değil de bir çıra gibi yakılmış, hayattan koparılmış, ağır yaralandıktan günler sonra ise hayata tutunamamış ve hayatını kaybetmiştir o yangında hayatını kaybeden onca güzel insan gibi.

bizler de o günden beri bir acıya kiracı olarak yaşamaktayız.

anılarına saygı, sevgi, minnet ve özlemle...

"içimdeki umut hiç bitmeyecek,
yaşadığım sürece bir gün karşılaşırız belki.."

can hikmet değirmenci tarafından kaleme alınan 96 sayfalık eser olup şiir türünde yer almakta ve 2011 yılında yayınlanmıştır.

şairin adını daha evvel duyduğumu hatırlamıyorum, dolayısıyla okuduğum ilk kitabı bu kitap oldu.

büyük beklentiler içerisinde değildim kitaba başlarken, hâlâ çok edebî ve çok güçlü bir şiir kitabı olduğunu söyleyemem,
en azından kendi adıma söyleyemem,
ancak bazı dizelerinin oldukça iyi dizeler olması nedeniyle beklentimin biraz üzerinde bir kitap olduğunu belki söyleyebilirim.

aşk şiirleri yer alıyor kitapta, aşk ve özlem, ayrılmış olmak ve keder duygusu da karşımıza çıkıyor bazı şiirlerde.

büyüleyici ve çok sarsıcı bir şiir değildi belki, ama tam pes ederken dikkate değer bir dizenin çıkması kitabı okumak için iyi bir neden gibi duruyor.

sevmenin bazen zor olması, ya da sevmenin değil de sevilmediğin halde sevmeye devam etmenin zor gelmesi, sevdiğin insanın yokluğunda pek çok şeyin anlamını yitirmesi, en çok onu özlemek, ayrılınmış olunsa bile benliğinin hâlâ onunla yaşıyor olduğuna ve bir gün yeniden göreceğine inanmak, bazı şiirleri özetleyebileceğim konulardandı.

seçtiğim bazı dizeleri bırakarak burada bitiriyorum.

" nerdesin, hayatımın bağrındaydın... "

gerçek adı ali ahmet sait eşber olan 1930 doğumlu suriyeli yazar ve şair adonis imzalı eser; fransa'da yaşadığı söylenen şairin bu kitabının 1958 yılında yayınlandığı bilinmektedir.

eser dilimize ise metin fındıkçı tarafından çevrilmiştir.

öncelikle kitap yayınlandığında şairin henüz 28 yaşında olmasına epey şaşırdığımı itiraf etmem gerekiyor, daha 28 yaşında olan birinin hayatı bu denli keskin algılaması ve algıladıklarını bu kadar etkili yazması pek kolay bir şey değildir.

şimdi ise kitabımıza geçelim;

matbu baskısı kaç sayfa bilmiyorum ancak pdf baskısı yaklaşık 160 sayfa kadardı.

şiirlerin oldukça iyi olduğunu kendi adıma söylemem mümkün olacaktır, şiirleri bu denli iyi bulma nedenim ise belki de şiirlerde kendimden bir şeyler bulmamdan ötürüdür.

zamanı, tükenmeyi, unutmayı, ölümü, hasreti, gerçekliği, rüyayı, birine bağlanmayı ve ansızın kopmayı, yok oluşu, yalnızlığı, sonsuzluğu, aşkı ve de acıyı derinden hissettiren bir yapıda olan şiirlerdi bence.

hayatın gizemini alabildiğine etkili bir biçimde yansıtan tesirli şiirler olarak değerlendirmem mümkün.

bazı dizeleri oldukça etkileyiciydi.
o dizeleri bırakarak burada bitiriyorum.

imtihan edilmek veya yaşanılan acıları birer imtihan olarak görme durumu olarak kısaca tanımlanmaya müsait olan söz; sınanmak.

sınanmak bence acı çekmektir, acıya ne kadar dayanabildiğini görmek, çalışmadığın yerden soru gelmesi, alıştığın insanların öldüğünü görmektir sanki biraz da.

tdk sözlük ise kavramı;
" sınama işine konu olmak " şeklinde tanımlamıştır.

birini bilerek sinirlendirmek ve bunu ise onun ne tepki vereceğini görmek için yapmak da bir sınama çeşididir.

ya siz; en çok neyle sınandınız?
en zor dayandığınız neydi?

cansu arslan tarafından çekilen kısa film; senaryosu da aynı isim tarafından yazılmış ve 2015 yılında yayınlanmıştır.



kadın erkek eşitliğinin gerçek hayatta vâr olup olmadığını irdeleyen bir kısa film olduğu söylenebilir, gerçek hayat dememin sebebi ise bazı şeyler ancak kağıt üstündedir ve lâftadır, gerçekte, icraatte yoktur.

eşitlik demek belki biraz denge demektir ve film toplumsal hayatta dengelerin değişmemesini hatırlatıyor.

bir kadın ve bir erkek birbirini görmeden merdiven basamaklarından hızla üst katlara çıkmakta ve cinsiyetlerine yüklenen kalıpları kendilerine telkin etmektedirler.

kendi fikrime gelecek olursam, kadın erkek eşitliğinin vâr olduğuna inanmıyorum, kutsal kitaplar dahi erkeğin lehine, kadının aleyhine, yasalar kadınları korumuyor, erkekleri kolluyor, birini öldürmek artık o kadar da korkunç bir şey gelmiyor insanlara, nasılsa kısa sürede çıkarım diyerek cinayet işleyebiliyor ve şartlı tahliye edilerek salınıyorlar.

erkek için hayat her zaman daha kolay gibi, elbette iki cinsiyet için de belirli zorluklar var, ancak erkeğin sözünün geçtiği bir dünyada ve toplumlarda kadın sadece erkekten geride yürüyen bir gölge olarak yaşıyor.

farkında mısınız bilmem ama eski hikâyelerde bile olağanüstü şeyler bile hep erkeklerin başına geliyor, erkek tanrısal bir güce sahipmiş gibi görülüyor, neden öyle olsun ki, sen sadece erkeksin, hepsi bu, bu bir üstünlük değil, olmamalı da.

erkeklerin boyunduruğunda yaşamak ve kendi varlığını sadece onunla anlamlandırmak kabul edilebilir bir şey değildir.

film hakkında söyleyeceklerim şimdilik bu kadar.

eşit olabilmek umuduyla...

1958 doğumlu olduğu bilinen türk yazardır.

edebiyatın şiir, öykü ve roman olmak üzere farklı türlerinde eserler vermiş ve yayınlanmış çok sayıda kitabı vardır.

bazı kitapları

sağır kurbağanın izinde
salı ertesi
kum gibi
son gemi

pablo neruda imzalı eser;
özgün adı bestiary/bestiario olan kitabı türkçe'ye ise selahattin özpalabıyıklar çevirmiştir.

sadece 23 sayfadan oluşan bu kitapta
pablo neruda bazı hayvanların hayatına özeniyor, onların konuşabilen bir canlı olmalarını istiyor ve belki de bu isteğinin altında yatan temel faktör insanların onu anlamaması ya da dinlememesidir.

hayvanlar bizi kıramaz, ruhsal açıdan yaralayamaz ve yargılayamazlar, belki de yazarın tek isteği insanlardan uzakta bir soluk alabilmek, dinlenilmek, yargılanmamak, insan olmayan bir yerde kendini görebilmekti.

son derece kısa, kitap olarak adlandırılamayacak kadar kısa bir kitaptı.

bana edebî açıdan bir şey kattığını söyleyemesem de son dizesi için okuduğuma memnun olduğumu söylemem gerekir.

kitapta bahsi geçen hayvanların da görsellerinin olması kitabı daha şirin bir hale getirmiş.

seçtiğim bazı cümleleri ile burada bir son veriyorum.

amerikalı yönetmen ve senarist nora ephron tarafından çekilen 1993 yapımlı amerikan filmi;


başrolde ise meg ryan - tom hanks gibi oyuncular yer alır iken yardımcı rollerde ise ross malnder - barbara garwick - bill pullman gibi oyuncular yer almıştır.

karısını kaybeden ve 8 yaşındaki oğlu jonah ile yaşayan sam baldwin adındaki bir adamın hayatının oğlu sayesinde değişimini ve annie ile tanışmaları sonrası değişimleri konu ediniliyor.

sam karısına delice aşık bir adamdır ve onu yitirmiştir, karısının aziz hatırasına sâdık olsa da hayatında bir kadının eksikliği gözle görülür niteliktedir.

sam düşünme biçimi oldukça farklı, zeki, şaşırtıcı, oğlunu çok seven ve karısını özleyen bir adamdır, çalışmaktadır.

bir gün oğlu bir radyo yayınını arar ve babasının durumunu anlatır, bu olaydan sonra babasına çok sayıda kadın tâlip olur, onunla "çıkmak" ya da hayatında olmak isteyen, mektuplar yazan yüzlerce kadın peydâ olur, ancak hiçbiri sam'in umrunda değildir, zaten hayatına victoria adında bir kadın girmiş ve onunla çıkmaktadır.

8 yaşındaki jonah yaramaz ve babasının hayatına burnunu sokmayı seven bir çocuktur, hiçbir kadını babasının hayatında görmek istemese de annie adlı kadının mektubundan hoşlanır, babasının onunla bir şansını denemesini ister ve babası da zaten onunla o olduğunu bilmeden tesadüfen karşılaşmıştır.

annie ise walter ile nişanlı olan genç bir kadındır, yayını dinlemiş ve sam'in karısına olan aşkını dinlerken ağlamış, ondan etkilenmiştir, nişanlısını artık sevmeyecek kadar etkilenmiştir bu adamdan ve onun sevme biçiminden.

hayat belki de onları bir radyo programı sayesinde bir araya getirdiği gibi empire state binası'nın tepesinde yeniden bir araya getirecektir...

çok severek izlediğim bir film oldu.

oyunculukların samimi olduğu bir filmdi, tom hanks'in oğlu new york'a gizlice gittikten sonra ona kavuştuğu sahnede sarılmaları filmin en duygusal sahnelerindendi.

tom hanks ve meg ryan iyi oyunculuk sergileyerek filmi daha etkili kılıyor, bazı sahneleri oldukça komikti, tom hanks'in kendisine yazılmış mektuplara bakarken " bu benim üçüncü sınıf öğretmenime benziyor dedikten sonra diğer mektup veya fotoğrafta "bu benim üçüncü sınıf öğretmenim! " dediği sahne oldukça komikti.

filmin en can alıcı repliği ise bence filmin başında tom hanks tarafından söylenen "neden öldüğünü sormaya başlarsak, çıldırabiliriz" repliği idi.

filmin ana fikri ise bence şuydu;

hayat ancak hoşlandığın ve gerçekten sevdiğin, aşık olduğun insanla yaşanmaya değer olabilir ve aşk bir sihirdir.

" pişmanlıklarını telafi etme şansın olsaydı, bazı konularda farklı davranır mıydın? "

gece yarısı kütüphanesi


fatih arıcı tarafından çekilen kısa film; senaryosu da aynı isim tarafından yazılmış ve 2016 yılında yayınlanmıştır.

kader kavramını farklı bir bakış açısı ile yorumlayan bir kısa film olduğu görülmektedir.


kader kavramını yalnız bir gencin bir gününde fark ettikleri üzerinden ele alan bir kısa film olduğunu söylemek mümkün olacaktır.

öncelikle kader hakkında spesifik bir şey söylenebilir mi, yaşam ve yaşamda başımıza gelen her şey kader midir yoksa salt bir tesadüf müdür, orası kişinin neye inanmak istediğine göre şekil alır, belki kaderdir, belki tesadüftür.

eğer başka biri olarak dünyaya gelseydiniz yaşamınız asla böyle olmayacaktı, film de bu ihtimâl üzerinden gidiyor, uyandıktan sonra rutin eylemlerin ardından kahvesini alıp pencereden bakan genç adamın yolda gördüğü kişi aslında kendisi, daha sonra kendisi ise başka biri oluyor ve bu durum da bizlere biraz da olsa predestination filmini anımsatıyor.

ayrıca gece yarısı kütüphanesi kitabı da bu konuyla ilintili bir biçimde karşımıza çıkmıştır.

toparlamak gerekirse, hayatta bizi nelerin beklediğini bilemeyiz, geçmiş net olsa da gelecek görünmezdir, ancak içinden geçip geride bırakarak geleceğin nasıl olacağını sonradan yaşayarak anlarız.

kendin olmak bazen şans, bazen değildir, tıpkı filmdeki gencin aslında kendini araması gibi.

eğer kader denilen şey değiştirilemez olan ise değişen şeyler yalnızca bir rastlantıdır belki de, diye düşünmek de mümkün gibi görünüyor.

eğer başkası olsaydın yine de şimdiki sen olmak ister miydin?

" fakat şimdi öyle çok yoksun ki,
ben de hiç dünyaya gelmemiş gibi davranmaya çalışıyorum. "

bülent parlak
her şey için çok geç
sf/ 70

"buradayım, artık hiçbir yerdeyim.
bir son arıyordum, nasıl olursa olsun.."

1936 doğumlu türk şair ve yazar özdemir ince imzalı eser; şiir türünde yer alan kitabımız 2000 yılının haziran ayında yayınlanmıştır.

yedi deryalar geçsen kitabından sonra okuduğum ikinci kitabı bu kitap oldu.
laakal diğer kitabı kadar iyi şiirler olduğunu kendi adıma söylemem mümkün olacaktır.

okurken kendimizi bulduğumuz metinler, şiirler, sanat eserleri her zaman bir adım daha öndedir ve bu kitapta kendimize dair bir şeyler bulabileceğimiz dize sayısı azımsanamayacak ölçüde, bu da şiirleri daha çabuk benimsemeyi sağlıyor.

insanın arafta kaldığı zamanlardaki duygu durumuna ışık tutan dizeler olması bence iyiydi, hayatta kendine bir masa aramak, senin kabahatin olmayan şeylerin bile senden bilinmesi, artık hiçbir yerde olmadığını hissetmek, yitip gittiğini görüyor olmak, hayallerine bir yıldız kadar ırak yaşamak, zamanda her şeyin yok oluşunu izlemek, şiirleri özetlememin mümkün olduğu konu ve durumlardandı.

özdemir ince insanı şaşırtmayı da, etkilemeyi de, yıkmayı da, düşündürmeyi de ihmâl etmiyor bu kitabında.

severek okuduğum bir kitap oldu.

seçtiğim bazı dizeler ile burada bir son veriyorum.

" uçup giden yaşamla uçarak,
anıya dönüştü her şey birden... "

1942 doğumlu türk şair, yazar, akademisyen ve çevirmen ataol behramoğlu imzalı eser; kitabın künye bilgisinde belirtildiği üzere kitabımız 1997 yılında yayınlanmıştır.

ataol behramoğlu her zamanki formunu bu kitabında da koruyor, her zamanki gibi on ikiden vuran dizeler, hem umut veren, hem de gerçekleri yüzümüze vuran, can alıcı duygular, her şiirde kendisine yer buluyor.

şiirlerde hem bir bireysellik, hem de bir toplumcu gerçekçi şiir anlayışı hüküm sürüyor, kendi duygularına ışık tutan şiirler olduğu kadar toplumu düşünen bir şiir dünyası da söz konusu, bu durum ise şiirlerini bir konu etrafında dönmekten kurtarıyor.

geçmiş zamana duyulan özlem, ölümün bazen istenilen bir şey olması, aşkların bir gün bitmesinin verdiği acı, unutulmanın verdiği boşluk ve çaresizlik hissi ile yaşamak, insanların birlik içinde yaşaması gerekliliği, hayatın her şeye rağmen bir mücadele etmeyi gerekli kılması, yalnızlık, bazı şiirlerin ortak noktası olan konu ve durumlardandı denilebilir.

bazı şiirlerini yeniden okumuş olduğum için tekrar mutlu olduğum, severek okuduğum bir kitap oldu.

ataol behramoğlu yaşamını etkileyen duyguları kendine özgü bir şiir dünyası ile bizlere sunuyor.

seçtiğim bazı dizeleri bırakarak burada bitiriyorum.

" içimi paramparça edip sustu. "

türk şair ve felsefe öğretmeni olduğu bilinen ali lidar imzalı eser; öykü türünde yer almakta iken 2019 yılında yayınlanmıştır.

toplam 20 öykünün yer aldığı kitaptan bazı öykülerin adları ise şöyle;

•bütün bim'ler dokuzda açılır
•yalnızlığa kesilen bilet
•n'âpıcaz lan şimdi?
•büyük kederler küçük öyküler

soğuk değildi ve yağmur çiselemiyordu adlı ilk öyküde hayatında kırılma noktası yaşayan bir adamın hayata yeniden adapte olma çabası ve süreci anlatılıyor.

ideolojik kalp kırıklığı öyküsünde ise üniversite öğrencisi bir gencin aşka dair yaşadığı hayal kırıklıklarını okuyoruz.

üçüncü öykü olan yalnızlığa kesilen bilet öyküsünde ise yalnız ve mutsuz, varlığı kimse tarafından o kadar da önemsenmeyen bir muavinin yolcu olan genç bir kıza beslediği duyguları ve sonrasında yaşadığı hüsran anlatılıyor.

dördüncü öykü olan mutsuzluğun otopsisi öyküsünde mutsuz ama geleceğe dair yine de az da olsa bir umut besleyen birinin iç dünyası karşımıza çıkıyor, içinde olayların olmadığı bir öyküydü.

beşinci öykü olan tek ev öyküsünde ise kişinin ev ile kurduğu bağ ve anılarını hatırlama çabasının yanı sıra aidiyet kavramı da işleniyor.

n'âpıcaz lan şimdi? öyküsünde ise bir imza gününde yaşanılanlar ve bir kişinin yazarı ne kadar değiştirdiği anlatılıyor.

kitabın adını taşıyan büyük kederler küçük öyküler adlı öyküde ise nasıl daha iyi yazar olabileceğini bilmek isteyen bir gencin yazarla arasındaki iletişim anlatılıyor, en sonunda onun öyküsünün yayınlandığını öğrenmemizle öykümüz sona yaklaşıyor.

mevzu kitap değil prensip adlı öyküde ise ders kitabını sevdiği kıza veren bir çocuğun öğretmeni ile olan sohbetini okuyoruz, kendisi ona kitabını feda ettiği halde onu sevmeyen kızın ona verdiği acıyı da hissettiren bir öykü olduğu görülüyor.

bizi hayatta ne savunabilir edebiyattan başka? öyküsünde ise kitaplardan başka sığınacak limanı olmayan birinin, (muhtemelen yazarın kendisini anlattığı öykülerdendi) edebiyatla vâr olma çabası anlatılıyor.

vasiyet öyküsünde ise bir meyhanede tanışan biri genç, diğeri yaşlı olan iki adamın dostluğu ve yaşlı olanın ona vasiyeti, aşka dair tecrübeleri ve yenilgileri konu ediniliyor.

son öyküden bir önceki öykü olan niye çaldın lan heykeli? öyküsünde ise bir heykel dışında kimse tarafından sevilmedigini sanan bir adam heykeli çalıp karakolluk olması anlatılıyor.

son öyküde ise bir ayrılık yansıyor sayfalardan.

severek okuduğum ve hemen içine çeken, hayattan öykülerdi, hayatın içinden öyküler olmaları onları daha gerçekçi kılıyor.
ali lidar'ı şair kimliği ile tanıyor olsak da isteyince öykü de yazdığını bu kitabıyla bizlere hatırlatmıştır.

bazı öykülerin kurmaca olduğunu düşünmüyorum, yazarın kendi hayatından kesitler olduğunu düşünüyorum.
zaten bazı öykülerde ali ismi de geçiyor.

öykülerin ortak özelliği bence hepsinde kederli bir insanın olmasıydı, hayatta bazı konularda yenilmiş ama edebiyatla vâr olmaya ve hayatta kalmaya çalışan insanların öyküleriydi bana kalırsa.

yazarın hayatı ve ilişkileri, yalnızlıkları, mutsuzluğu, vâr olma çabasını, hayatı etkileyen durumları anlatma biçimi bence iyiydi.

kitaptan seçmiş olduğum bazı cümleler ile tanımıma burada bir son veriyorum.

senaryosu uzay çetin tarafından yazılan ve tuana usta - can aslantaş ortaklığında çekilen yaklaşık 4 dakikalık kısa film; 2021 yılında yayınlanmıştır.



torununu kaybeden bir anneannenin bu kaybı kabullenmemesini ve kızıyla arasındaki duygu durumunu konu ediniyor.

yas hakkında düşündürücü bir söz okumuştum ve şöyle diyordu;
"yas; başkalarını sevme cesaretini gösterebildiğimiz için ödediğimiz bedeldir."

kaybetmek demek illâ sevilen birinin ölmesi demek değildir, onun sana verdiği değeri ya da sevgiyi kaybetmek de bir kayıptır, şansını yitirmek de bir kayıptır, yas tutmak için de illâ ölüm şart değildir, ölene kadar görememek de bir yas sebebi olabilir.

filmimizde bir anneanne ve kızı var, torununu kaybetmiş ama öldüğüne inanmıyor, hayata geri döneceğini sanıyor, belki veda edemediği için de son bir kez olsun görmek istiyor, artık yaşamayan o bedenin tekrar anlam kazanmasını istiyor.

kızı onu teselli etmeye çalışsa da yaşlı kadın ikna olmuyor ve onun birini ya da bir şeyi görüp bağırması ile filmimizin sonuna doğru yaklaşıyoruz.

konu ve konuyu işleme biçimleri sıradan olsa da izlerken düşündüren bir kısa filmdi.

yas seni içinde öldüren birini eski haline getirememek midir? izlerken kendime sorduğum sorulardandı.

yasın binbir türlü hâlinin olması mümkün gibi, eski hâlini özlemek, dönmeyecek olanı özlemek, artık yaşamayan ya da artık seni sevmeyen birini özlemek, bir zamanı özlemek, insanın eski saçını özlemesi bile mümkün.

bir sesi, bir gülüşü, bir bakışı, bir anıyı, kaybettiğimiz her şeyi özlemeye mâhkumuz ve bu yüzden sevdiklerimizin bizim için ne kadar değerli olduğunu bazen onları kaybetmeden anlayamayız, yaşarken değerli olduklarını onlara göstermeli ve hissettirmeliyiz.

kabuk adam kitabından bir cümle ile tanımıma burada bir son veriyorum.

türk şarkıcı yonca lodi şarkısı;
2007 yılında yayınlamış olduğu yolumu bulurum adlı albümünde yer almaktadır.

sözlerinin aysel gürel imzası taşıdığı bilinen şarkının müziği ise febyo taşel tarafından bestelenmiştir.

1973 doğumlu irlandalı yazar olarak bilinir.

yazmaya çok erken yaşlarında başladığı bilinen yazarın ilk hikayesini ise 7-8 yaşlarında yazdığı söylenmektedir.

john banville ve vladimir nabokov gibi edebiyatçılardan etkilendiği bilinen yazarın dilimize çevrilmiş 1 kitabı bulunuyor.

kitapları

asker ile denizci

" vazgeçilmişim çoktan
ve hiçbir şeyle anımsanmamışım.. "

dar zaman adlı eserinde geçen "hiç yok sevenim" dizesinden sonra daha çok sevmeye başladığım ingeborg bachmann imzalı eser.

pdf baskısı 200 sayfa civarı olan kitabımızı türkçe'ye ise ahmet cemal tarafından çevrilmiştir.

hiç yok sevenim dizesi o kitabını okuduğumdan beri nedense zihnimde kira vermeden oturuyor, hem iç sızlatan, hem de çok kişisel bir itiraf niteliği taşıyan bir dize olduğu kadar etkileyici bir dize olduğu da görülmekte ve bu kitapta da karşımıza çıkmaktadır.

kitaba geçelim;

ingeborg bachmann oldukça özgün bir şiir ile karşımıza çıkıyor bu kitabında da, özgün olmasının nedeni ise pek çok kişiden daha güçlü hissetmesi gibi duruyor.

hissettiğin şeyde ne kadar güçlü hissedebiliyorsan bu durum yazılan metne da yansıyacaktır, ve bence bir insanın gözleri ile yazdıkları aynıdır.

bu kitabındaki şiirlerde ölüm olgusu ağırlıklı olarak kendine yer buluyor, sevilen birinden duyulan kırıcı bir sözün etkisini uzun süre taşımak, hayatta kaybolmuş gibi olmak, söylenemeyen sözlerin artık söylenemeyecek kadar imkânsız oluşu, aşka ve yitirmeye dair izlenimler, hayatın belirleyici duyguları arasında yalpalamak, bazı şiirleri özetleyebileceğim konu ve temalardandı.

ingeborg bachmann hayatı kendine has biçimde algılar iken bu algıyı da kendine özgü bir şiir formuyla yansıtmayı oldukça güçlü bir biçimde bizlere sunuyor.

seçtiğim bazı dizeleri bırakarak burada bitiriyorum.

ingeborg bachmann;
hiç yok mu sevenin?

anneannemi kaybettim.

her şey ne kadar anlamsız. acımasız. boş.

senaryosu ergin orbey tarafından yazılan ve zeki ökten tarafından yönetilen 1974 yapımlı türk filmi;

başrolde emel sayın ve engin çağlar rol almıştır.



kadronun devamında ise orçun sonat - münir özkul - adile naşit - kemal sunal - metin akpınar ve suzan avcı gibi usta oyuncular yer almaktadır.

genç bir solist olan alev ile kemancı ferdi arasında geçen olayları ve aşklarını konu edinmektedir.

alev çok güzel bir kadındır ve duygularından ziyâde mantığıyla karar veren biridir.
kemancısı ferdi ise ondan hoşlanmaktadır, genç kadın bunun farkında olmasa da geçirdiği işitme kaybı sonrası aralarındaki bağ zamanla güçlenmeye başlar, çünkü genç kadını anlayan tek kişi ferdi'den başkası değildir.

ancak bir gün çok zengin bir iş adamı olan adem ile tanışır ve annesinin de uygun bulması ile onunla evlenmeye karar verir, çünkü duygularından ziyâde mantığıyla karar vermekte ve ferdi'yi arkadaş olarak görmektedir.

daha sonra fikirleri değişir ve zengin olan adamla evlilik gerçekleşmez, zaten zengin olan adam da bir öğretmenden hoşlanır gibi olmuştur.

en yakınındakine duyulan hasreti işler film biraz da, kemancı ferdi yanı başında olan ama onun duygularını başta fark etmeyen alev'e hasrettir, kemancının dayısı ise alev'in annesinin gençlik aşkıdır ve o da daha zengin bir adamla tanışınca çalgıcıyı terk etmiştir, herkes birilerine hasrettir filmde.

alev yaşadığı işitme kaybından sonra değişmiştir ve hayata bakışı da değişir, daha merhametli ve iyilik eden biri olur, ferdi'nin farkına varır ve filmimiz yavaş yavaş sona yaklaşır.

bence duygusal bir filmdi, başrol oyuncuların oyunculuğu sahici iken yardımcı rollerde olan münir özkul'un oyunculuğu ise dokunaklı ve hüzünlüydü.

adem rolündeki oyuncunun oyunculuğu da iyiydi, karakter gelişimi dikkate değer rollerdendi.

ana fikir bence şuydu;

bazen başkası veya onun sahip oldukları için onu sevmesek de onu tercih eder ve bizi gerçekten seveni yitiririz, eğer sonsuza kadar yitirirsek de bunun telafisi yoktur.

konusu klişe sayılabilecek bir film olsa da nedense etkileyici bulduğum bir film oldu,
aşk ve tercih etme durumlarının hayata etkisini vurgulayan bir film olduğunu kendi adıma söylemem mümkün olacaktır.

tercih ettiklerimiz ve bizi gerçekten sevenler arasında bir seçim yapmak, filmin belki de en önemli alt metniydi bence.

filmin adını içeriğinde barındıran bir söz ile burada bitiriyorum.

" herkese selam, sana hasret! "

nazım hikmet