affedememek

bir yük bir ağırlık affedememek.

affedemiyorum bazı şeyleri ne kadar denersem deneyim. kindar bir insan hiç değilim bence, hatta yapılan kötülükleri hemen unuturum. bana kötülük yapan kötülük görsün kafasında da hiç değilim, hiç olmadım isterim herkes iyi olsun. ama kendi içimde çözemiyorum bazı yanlışlıkları. bu çok çaresiz hissetmeme neden oluyor. keşke bunlar benim kalbimde bir yük olmasa diyorum bazen. anlatmak istiyorum anlatamıyorum, yazmak istiyorum yazamıyorum. öyle bir durum işte.

istiyorsun ama içinden gelmiyor kötü his

diyor, sabahattin ali.

ben de böyleyim. bir zamanlar insanları çok seviyordum ve hayatlarıma karışmalarına izin verdim; yalanlara, ihanetlere ve aldatmalara maruz kaldım. aylarca koşulsuz bir şekilde yardım ettiğim insanların beni kapı dışarı edişini gördüm. özür de dileseler, ayaklarıma da kapansalar hiçbir şeyin geri dönüşü yok. bir kere sildiğim insanı tekrar hayatıma alamıyorum. fazla ilgiden ve sevgiden değişen hiçbir insanın hayatımda yeri yok. zaten hiçbir zaman sevilmemiş insanları sevmeye çalışarak sadece kendime zarar verdim.

affetmek ya da affedememek zerre umurumda değil. birini tamamen sildiğin zaman ikisinin de anlamı kalmıyor. direkt silin gitsin. ne uğraşıyorsunuz bunlarla?

bir kendimi. kendim kendime fazla gelmiş olup, herkesi affedebilmek sinir bozucu.

insanı içten içe bitiren ve kendi kendine acı çekmesini sağlayan durum. silsen silinmiyor, kabullensen kabullenemiyoraum iki ucu.... değnek.

dikiş tutmayan yaralarına ihanet edememek.

affetmek isteyip kendine yenilmek.