portakala abi diyen mandalin yazar profili

benim sahip olduğum alt komşudur. geçtiğimiz günlerde akşam evime dönerken beni kapıda yakalayıp “yavrum sana çok teşekkür ederim geç saatlerde çamaşır makinesi çalıştırmıyorsun.” dedi. bu doğru çünkü ben gerçekten de geç saatlerde çalıştırmam. ben de “rica ederim teyze.” dedim bunun üzerine teyzenin yüzündeki o hayal kırıklığını görmeniz lazımdı. bir üst perdeden “ama saat akşam 7-8 gibi çalıştırıyorsun.” dedi. bir an duyduğum karşısında dumura uğradım. “teyzecim ben çalışıyorum işe gidip geliyorum ya hani ne yapacaktım kaçta çalıştıracaktım?” diyiverdim hiddetle. gerçekten de makinemi en geç çalıştırdığım saatler bu saatler ki bence geç değil çünkü makine faslı en geç akşam 9da sonlanmış oluyor. daha önce de bayram temizliği yaparken akşam 8de elektrikli süpürge çalıştırdığım için gelmişti. normalinde yine daha erken saatlerde çalıştırıyorum 1 sefer çalıştırdım diye dibimde bitti. kendisi ve kocişi akşamları son ses tv izlerken yazık kulakları duymuyor demek ki anlayışlı olmak lazım diye düşünüp her gün bu sese tahammül ediyordum hala da ediyorum. bir daha bana bununla ilgili gelirse eğer yaşlı ehtiyara evimi dinlemeyi bırakmasını tavsiye edeceğim. ben burada geçiciyim tek dileğim benden sonra bu eve hayvan gibi cinsel hayatları olan bangır bangır seks yapan body’ci bir çiftin yerleşmesi. yaşlı ehtiyar senin için güzel dualar ediyorum.

şimdi hayır diyeceğim ama bu kez de hindistan’da 37 kardeşli bir aileye düşme ihtimalim de var. zor soru sözlük.

havalıdır.

aynen de böyle zannediliyor bazı krocanlar tarafından. iletişimi keserek protesto ettiğim oluyor. kaba olmak istemiyorum çünkü.

lise çağlarında dahi başıma gelmiş olan en travmatize anılarımı süsleyen olaydır. sık sık başıma gelirdi çocukken de. hatta masumlar apartmanı ilk çıktığı zamanlar bir ara evdekiler “gülben” adını takmış gülürlerdi bana. ne var komik mi?*

yakın çevremde en çok güldüğüm insanlar hep kadın. komik erkekler de var ama kadınlar daha komik. bunun sadece popülist bir yaklaşım olduğunu düşünüyorum o yüzden.

babamı sözlükte görsem tadım epey kaçar.*

ankara devlet tiyatrosu’nda olcay akın kavuzlu tarafından 30 seneyi aşkındır oynanan bir patrick süskind oyunudur. 2 kere izledim sahnede, tek kişilik bir oyun ancak bu kadar güzel olurdu. yine fırsat bulursam yine gideceğim öyle söyleyim. ankara’da yaşayanlar kaçırmasın derim.

olur mu canım öyle şey sen de. hiç.

(bkz: mübarek teriniz damladı)

vazgeçmek zor olandır bazen. “didinip durduğum halde eğer çabalarımın boşa gideceğini düşünüyorsam neden boş yere kendimi tüketeyim?” bu teoride bilinen ancak pratikte uygulaması zor olan bir düşünce çünkü bir taraftan da “ama ya pişman olursam?” sizi yer durur. hal böyleyken vazgeçebiliyorsanız çoğu zaman zayıf değil psikolojik dayanıklılığınız yüksek demektir.

ay valla bırakırım kalsın öyle tekrar başlatmam zamanı. ne bu tantana kardeşim?

sabahları işe geç kaldığımda yaptığım harekettir.

8 cm kalır. hoşgeldin mikro mandalin.

ne bitmesi be, ankara’nın şu son derece kararlı 10 günlük hava durumunu sizinle paylaşmak isterim.

genelde pek tercih ettiğim bir şey değil. bunu sadece romantik ilişkileri göz önüne alarak değil insan ilişkileri üzerinden yazıyorum. tabii kişisine ve durumuna göre değişmekle birlikte biriyle olan ilişkim yıprandıysa eğer genellikle ilişkiyi mesafeli tutmaya çalışıyorum çünkü zaten o yıpranma sürecine kadar yeterince anlayışlı davranıyorum. karşı tarafın attığı adımlara yeni bir adımla karşılık vermiyorum çünkü gerek yok. ancak yeniden samimiyet kurma çabasında olan karşı taraf varsa bazen içten içe öfkeleniyorum. çünkü şu şekilde oluyor: yeniden yakın olalım ama ben aynı benim sen aynı sensin böyle devam edelim. bizim ilişkimiz zaten bundan dolayı yıprandı. hiçbir şeyi değiştirmeden neden bu yakınlığı onaralım ki onarmamız gereken şeyler yeniden samimiyet kurmak yerine birbirimizle olan iletişim biçimimiz.

hacı misi kokan dayıların ve teyzelerin olur olmadık anlarda ağızlarından bir anda çıkan küfürlerdir.