akşamları eve ruhen yaralı bereli halde gelmek

zor bir iş gününden sonra, yine bir şeyleri yanlış ya da eksik yaptığın, insanlar tarafından haksızlığa uğratıldığın duygusuyla, günübirlik travmalarla eve yorgun ve mutsuz bir halde gelmek. bence işe gitmeyin.

işe gitmediğim halde bu duygular içerisindeyim. 212 kemik birden ağrıyor.

şu pandemi bitsin daha da fazlasına razıyım dediğim başlıktır.

sevmediğim bir işte çalışırken yaptığım şey. eve geldiğimde ışığı bile açmaz öylece boşluğa bakardım. neyse ki geçti o günler.

toksik arkadaşlıklar ve ilişkiler dolayısıyla olabilir.

ben bordo bereli olarak geliyorum.
beremi evde çıkarıyorum..

(bkz: akşamları eve ruhen bordo bereli olarak gelmek)

gelmemek için yöntemler var.
ya da gelseniz bile sizi mutlu edecek bir ev ve moralinizi düzeltecek biri olduktan sonra daha çekilebilir olur hayat.
eve hanniğ aym hom diye geliyorum sonra doğru ya kimse yok diyorum.
sinirli sinirli meyve suyumu içerken youtube'dan videolara bakıyorum
böyle ayrıştırıldığımız hayata da ayrı sövüyorum.
sonra şişirip meyve suyu kutusunu paatt diye patlatıyorum.
böyle patladık işte yankısı da büyük oldu.
öyle yani.

yoksa ben, kötü bi' adam mıyım?

alma-verme dengesi nanay olmuş bir insan olarak günlük yaşadığım durum. aman onun canı sıkılmasın ama kalbi kırılmasın morali bozulmasın diye diye pozitiflikler saçarak eve geliyorum. koca bir sepet gül yapraklarım varmış da hepsini insanlara döktüğüm için bana sadece sepet kalmış gibi.

ah bu akşamların, gecelerin gözü kör olsun... sessizliğinde yaralar insanın ruhunu... gıdım gıdım alır canını bedenden... her bir hüzün ölüme daha çok kavuşma isteğini barındırır...

gecenin karanlığında ve sessizliğinde kör, sağır olunca insan, kalbi konuşmaya; vicdanı haykırmaya başlar...