altılıyı son ayakta yatırmak

üzücü durumdur. hatta kahreder.

kuzenimle ankaradayız, sabahtan çıktık aylak aylak geziyoruz, kış günü. ankara'da yapacak bir şey de olmayınca ne yapalım ne yapalım? gittik sakarya'da içmeye başladık. yolun ortasında masalar, tepede sobalar, yan masalarda kasketli amcalar. garip bir teknikleri vardı amcaların; bir arjantin birde sek votka istiyorlar, votkayı arada biraya döke döke içiyorlar. neyse birer tane söyledik bira, herkes masaya yumulmuş ders çalışır gibi bir şeyler inceliyorlar. ulan nedir bu? at yarışıymış. nasıl oynanır? birinden öğrendik, bülten var onu alacakmışız, atları inceleyecekmişiz falan filan. aldık bir bülten, bakıyoruz ama kuantum fiziği gibi geliyor bize... harfler, rakamlar, gallop, handikap bla bla...
ama zeki çocuklarız tabi... 1-2 saat kpss çalışır gibi çalıştık. bir kupon yaptık. (fazla miktarlı değildi)
neyse ilk ayağı izlemek için bir kahveye gittik... hopppp 1 de 1... koştuk gene sakaryadaki masamıza.
dedik her tutan ayakta bir bira daha içecez...2 ayak...garsonnnnn. 3. ayak garsoonnn. geldik mi 6 ya.
acayip heyecan var tabi, 5 de 5...ve son ayakta 4 at yazmışız, hepsi de favori. 6 şar bira içmişiz, kahveye girdik dedik böyle böyle, ordan biri; kuponu bana satar mısınız? gençler dedi. söylediği miktar bizim 12 birayı öderdi... yok dedik, 4 atımız var kesin tutacak.
sonuç: normalde kayseri erciyes sucuklarında, kesime girmesi gereken bir at birinci geldi.
kulağımda bir çınlama...ışıklar söndü sanki. ama o heyecanı yaşamak her şeye bedeldi.

#2166191
son ayak olmasa da var bizim de böyle bir hikayemiz. ayrıca; at yarışlarında en büyük kazanç kendini kaybetmemektir. unutmayınız.

bkz: kılıçdaroğlu'nun adaylığı...