anın isyanı

gök mavisi biz değiliz.
sulak toprakların çocukları hiç değiliz.
bu diyarlarda kulelerin tepesinde uçan baykuşlar gibi
karanlığın içine daha girişken
bir kutunun içinde saklanan uğur böceği gibi
şansımızı tükürdük sokaklara
ve boşluğun kısmetse yarına kalan nefes alış verişlerimizde.
sizleri sevdik.
seni sevdik
sana diyorum tanrı mısın?
beni yok sayacak gücü bulan
beni sarıp sarmalayan.
küskünlüğüm sana değil.
kırgınlığım kendi kemiklerimde
gözlerimdeki ışıltının peşinden kendim giderim.
seni sevdim.

merhaba sayın yazar sizinle daha önce sevişmiş miydik?

bence de an artık isyan etmeye başladı..

(bkz: abla ben yarı tanrıyım çok yanlış yere gelmişsin sen)

(bkz: yarı tanrı)

biririleri feci dalga geçiyor bizimle.
farkında mısınız?
bütün bu saçmalığın başka bir açıklaması olabilir mi?
tükürük gibi fırlatılıp dünyanın üzerine koca bir karanlık içerisine bırakılmak.
ve ah o rüyalar, ah o umutlar yok mu?
nefes alıp vermemizin korkunç sonuçları gibi.
ve nasıl da yok ediyoruz her şeyi
ne uğruna?
kendi adımıza toprak olsun diye.
ne zaman bitecek bu kavga?

bu ev işleri neden bitmiyor. bir taraftan toplayıpbir taraftan dağılıyor yeteeerr.

allah sabır versin bana.

yeter!