anlaşılmadığım an hissettiğim

içimden, içerleyen bir çocuk çıkıyor.
videodaki çocuk gibi bir çocuk.

okurken fenalık geçirdim...bu da bir aktarım da çok karışık.
hattı bağlayamazsın bir yere. kalırsın dıt dıt dıt sesiyle... dur hemen üzülme!
sonucu, çok farklıyım çok özelim duygusuna bağlamalı.. ego'ya devretmek zorundasın yoksa özgüven'in kırılır, depresyona girersin. incinirsin.
anlaşılmamak üzer insanı, kahreder, duvarlarla konuşturur. yazayım mı daha? bunun bir üstü yalnızlık hissidir. varlar ama yoklar.. ya sen varsın ya onlar? peki sen yoksan bu konuşan kim? haaa kendi kendinle konuşman işte anlaşılmamak öyle bir histir.

önce kendimi iyi ifade edemediğimi düşünürüm, kendime birçok şey kattığımı düşündüğüm olaylar, geçen zamanlar boşmuş diye kısa bir an üzülür tekrar daha net anlatmaya çalışırım.
baktım hala anlaşılmıyorum, ya karşımdaki iflah olmaz bir kendini beğenmiştir ve asla başkaları ile empati kurmaya, onları anlamaya çalışmamıştır ki bu durumda yaptığım şey iletişimi kesmek veya gerçekten çok sınırlandırmak olur ya da gerçekten değer verdiğim biridir ve bir daha denerim.
ama can sıkan kısım değer verdiğin biri tarafından anlaşılmamak zaten. hayatından çıkarmayacak kadar çok sevip, hayatında kalacak kadar seni anlamıyorsa ne yapabilirsin ki?*

(bkz: beyin boşalması)

güzel türkçemin bütün eylemlerinden uzaklaşma hissi yaşıyorum.