anneanne evindeki 30 kiloluk beton yorgan

başlık ekşiden alıntı. bunda uyuyanınız vardır elbette ama ben başka bir şeye dikkat çekeceğim. o da divanın üstünde dizili döşekler. bunların da ağırlığı bi ton falan vardı herhalde. hele eve misafir geldi mi indir, kaldır derken büklüm büklüm oluyordu insan.

bu yorganın altında nasıl uykuya daldıysanız öyle uyanırsınız. içerisinde hareket etmek mümkün değildir.

suan o yorgan ve birazda uyku olsa ne guzel olurdu

huzur ve güven duygusu da barındırıyordu o yorganlar. şimdikiler ne öyle kuş gibi hafif, tıpkı durulanmışlık hissi vermeyen duş jelleri gibi yeni yorganlar da ısıtıyormuş hissi vermiyor aga.

anneanne evini bilmem ama babaanne evinde bulunan tüm o koca yorganla ve onun yanında yapılmış bütün koca yastıkları geçen yaz toplu ve gizli bir operasyon ile attık. kimsenin kullanmadığı ve unutulmuş ne varsa büyük bir temizlik sonucunda elden çıkarıldı. hele hurdacı abinin her gün gelip bugün ne çıktı abla merakı dillere destandı. çatıdaki 13 çuval kozalak konusu hala bir gizem. annem ben evlendiğimde zamanda vardı bunlar diyor. sanırım evi yaparken dondu ve unutuldu yoksa kim 13 çuval kozalak saklar ki?

anneannemin hiç böyle bir yorganına denk gelmedim. ben sık sık ona kalmaya giderdim; anneme kızardım "evi terk ediyorum," diyerek çantama barbie bebeklerimi doldururdum öyle kaçardım...

böyle peluş gibi yumuşacık yorganı, yastığı ve çarşafı vardı. içine girince direkt ısınırdım. tüylü bir şeydi. sırf ben çok seviyorum diye onlara gittiğim gün yatağına o takımı sererdi. çok mutlu olurdum, bu durum beni güldürürdü. küçücük, basit bir olay bile sevildiğimi iliklerime kadar hissettirirdi.

anneannemi kaybettikten sonra bir daha onun odasında uyuyamadım. gerçi dedem bile uyumuyor o odada. duvarlar üstüne üstüne geliyormuş, hep öyle söylerdi. biraz zaman geçtikten sonra salondaki koltuğa sermişlerdi o takımı; ben içine girmiştim, anneanneme sarıldığımı hayal etmiştim. küçüktüm ve fazlasıyla duygusaldım. bir yorgan insanı ağlatabilirmiş. çabuk büyüdüm.

ahşap köy evi. sabırsızlıkla giriyorum kapıdam içeri. uzun yol yorgunluğu ile çok fazla ayakta duramıyorum. anneannem hazırlamış ben gelmeden mis gibi yatağı. ihtiyar kapıyı gürültüyle açıyorum ve bırakıyorum kendimi. üstümde beton yorgan, adeta harikalar diyarına geçiş kapısı. kokusu önce kafa yapıyor. ağırlığı ile de astral seyahat için kilitliyor bedeni. ardından gelsin renkli düşler aleminde bitmeyen maceralar... huzur içinde uyusun pamuğum, umarım yanında benim için de bir yer var.

uyku kalitesini inanılmaz artırdığını düşündüğüm şey. zaten bununniçin insanlar para verip ağırlıklarına uygun yorgan yaptırıyorlar yapay yöntemlerle. bir yerde de insanın güvendeyim algısını perçinlediğini okumuştum

uyku kalitesini arttırıyor çünkü bayılıyorsun o ağırlık altında ister istemez.