annenin duygusal yokluğu

benimki sağ olsun, sağlığı sıhhati bir ömür yerinde olsun inşallah ama bedenen de yanımda yoktu. ziyarete geldiğinde de aşağılamalarını duyardım. ama yine de canı sağ olsun.

hiçbir zaman sevmedi. içinden emzirmek bile gelmemiş 'tek meme, onu da 1 ay zor verdim' der durur. kardeşlerim 2-3-4 yıl emmiş bana ise 1 ay.
annem bana bu hayatın ilk kazığı, annem hastane odalarında yapayalnız geçen çocukluğum.
annem yatılı medreseye bir kere bile gelmeyenim. 7 yıl öksüz gibi her görüş gününde boynumu büken, 1.5-2 ayda eve gelmeme rağmen o 2 gün gece gündüz iş yaptıracak elimden tutup bir parka bile çıkarmayacak kadar gaddar olan, esaretimin gardiyanı...
annem okumamam için önüme taş koyanım. üniversiteye gittiğim hergün sağmal inek gibi tüm enerjimi sömürenim. 3 saat anca uyurdum bitmezdi işim.
şimdi bile gün boyu eve koşturup, gece işimin başına oturabiliyorum. tek derdi beceremeyip bu temponun altında kalıp işi bırakmam.
....

geç bunları anne geç. ben günü gelince gönlümce yaşayacağım. ayrıca senin kıytırık, yapay ve hatta çıkarcı sevgine de kalmadım!
bir kedi kadar olamadın.

gerçi sen beni sevseydin, senin karakterinde biri beni sevdiği için oturup kendimde hata arardım.

annesizlik, insanın içine oturan büyük bir acıdır. bunu, ancak annesini kaybedenler bilir, anlar.