anneye sarılmanın verdiği huzur

yaş kaç olursa olsun insanı çocuklaştıran bir eylemdir. cenin pozisyonuna benzer şekilde yanına kıvrılıp başımı goğsüne koyarım, o da saçımı okşar, yüzümü sever. o an hiçbir şey düşünmediğimi, sadece boş boş gözümün daldığını farketmiştim bir keresinde. anladım ki anneme bu şekilde sarılınca beynim boşalıyor, bir kaç dakika da olsa hayattan uzaklaşıp dinleniyorum.

9 gün sonra yapacağım eylem. o kadar özledim ki.. gurbette okumak çok zor dostlar.. dizine yatıp "anne beni anlayan yok, omuzumda yüklerim çok, seninkinde yer kaldıysa başımı koysam biraz anne." sözlerini söylüyorum içimden.. canım annem ya.. ask kadınım.. dünya'mın kadını!

buraya yazsam yazsam pırasa tarifi yazabilirim.
başlıkla hiç alakam olmadığını farkettim.

yaşamadığınız şeylerin hissini bilemezsiniz. bilemeyenlerdenim. temelde merhametsizliktir bana göre, anne kimliği altında hissedilen nedir bilmem.

hiç yaşamadığım huzur.
annem yemek yaparak gösteriyor sevgisini.
beğenmeyince de kızıyor.
oda olmadı küsüyor.
erken evlenmiş, o yaşta çocuk gibi kalmış.
olamadı anne.
bende anneye sarılmanın huzurunu, bazen kızıma sarılarak yaşıyorum.
bazen de oğullarıma.
ikisininde kocaman göğsü var.
kocaman göğüslerinde kayboluyorum.
anacım şefkat özürlü, bende onu uzaktan seviyorum.

yıllardır mahrum olduğum huzur.

kışlık montun cebinde 200 tl bulmak gibidir. evet.