apartmanda komşuyla karşılaşmamak için hızlanmak

bu durumu çaktırmadıklarını sanıyorlar fakat ben adamı ayak sesinden anlarım. bir realitedir. asansördeki gerilimin uzaktan akrabası gibi bir şey olsa gerek: merdivendeki gerilim. *

durum şöyle bir şey:
apartmana giriş yaptın bir de bakıyorsun ki senden hemen önce biri girmiş ve yukarı çıkmaya başlamış. amaan olur da sen ona yetişirsin diye ekstra hızlanıyor. sanki yetişsem adamı bıçaklayacağım? sanki adam hırsız? korkuya paniğe bak anasını satim. alt tarafı kendi evine gireceksin niye şüphe yaratıyorsun?

neyse, sonrasında şahıs daire kapısında durup aceleyle anahtarını çıkarıp kapıyı açmaya çalışıyor. hani o acele hali zaten aşırı komik. eğer sen hızlı davranıp komşuya yetişmişsen de gerim gerim gerilmiş bir "iyi akşamlar!" duyuyorsun max. bazen de acelesini iyice artırıp hızlıca kendini içeri atıp kapıyı çarparak kapatıyor. ulan korkacak bir şey yok bu kadar ya kaçma pzvk.

çünkü insanın evrensel doğası gereği güvenli kişisel mesafeye ihtiyacı vardır. bu mesafe bir metre ile 1.50 m arasında değişir. hatta beden dili sözlüğünde birbiriyle ilgilenen karşı cinslerin bu mesafeyi aşarak birbirine 50cm den daha yakın durması bir ilgi ve yakınlık işareti sayılabilir.

metropol yabanileşmesi. sanırım kötü bir gelişme ve yazıklanası bir gerçek. güzel selamlaşmak ne hoştur oysa. batılılar koruyor bu tutumu. keşke bizde de yaygınlaşsa. selam=sadaka

batılılar başını koruyor.

yerinde bir karardır çoğu zaman. hem mahal hem de durum açısından okeyledigim bir tavır. onla mı uğraşacağım yav.

ben asansorde kımseyle denk gelmek ıstemıyorum mesela. zaten yarı klostrofobiğim bırde ınsan olunca içinde asansör ınecegım kata varmak bılmıyor, yıllarca kullandıgım kollarım bır fazlalık oluyor bedenıme nerede duracagını kestiremıyorum, asansorun dosemelerını ıncelemekten boynum ağrıyor. soguk gereksız kısa sohbetlerden de gerılıyorum. kımse olmasa aynada şebeklık yapıp dans ede ede cıkabılırdım oysa. neymiş apartman bana özel asansor tesıs edemezmiş.

sebebi bazen kimseye günaydın, iyi akşamlar vesaire bile deme isteği olmamasıdır. o der mi acaba ben mi desem, ben dersem sorun mu olur düşünceleri de cabası. evet her şeyi çok düşünüyorum.

ne zaman çaktırmadan hızlanan adım sesleri duysam güldürür. sanki yakalasak şey edecekmişiz gibi manasız bir panik.

ben depara kalkıyorum. sanırsın azrail kovalıyor. insanlarla karşılaşmamak için büyük bir çaba sarfediyorum. komşulardan ben de hoşlanmıyorum. hepsi mal.

bizim apartmanda kokulu kadın var hiç yıkanmaz geçen yazmıştım,benim daire bahçe katı çabuk ulaşıyorum ama girerken kolaçan etmek gerekiyor.
karşımda ki dairede de aman hiç sevmediğim kişiler oturuyor inerken onları da gözle kesmek gerekiyor .
apartman hayatı kötü..

benim sokağın 3-4 sokak yakınında iki daire var bahçe katı onlarda tanımıyorum tabi geçerken görüyorum, sokağa bakan pencereyi kapı yapmışlar apartmanla alakalarını kesmişler.bazen görüyorum kendi kapılarından giriyorlar.
komşuluk falan boş öküz dolu memleket.
inanın köyde kalmamış komşuluk ,benim kayıtlı olduğu köy 2500 nüfuslu yaklaşık ,50 sene önce çal kapıyı gir herkes akraba yemek yatma sorun değildi şimdi ,rezillik.
hele son 25-30 yıldır ilişkiler bitti.

apartmanda iki asansör var. biri zeminde, diğeri altıncı katta diyelim. aynı asansöre binmemek için, diğeri altıncı kattakini çağırıyor. en fazla beş dakika birliktesin, bir günaydın veya nasılsın demek, gülümsemek çok zor olmamalı.

ben direkt evden cikmiyorum. gazozu bile siparisle aliyorum. evet.

şehirler toki stili plastik evlerle dolduğundan bu yana komşuluk bitti.
özellikle de büyük şehirlerde.
örnek vereyim; ankara eryaman'daki evler. aynı apartman blokunda 36 daire var. kimse kimseyi tanımaz. benim en son oturduğum aparmanın giriş katında yaşlı bir adam oturur, balkonun önünde gül yetiştirirdi. güller dolayıyla konuşurduk.
bir gün ayakkabılarının kapısının önüne konulduğunu gördüm. o zaman anladım öldüğünü. koca blokta bir adam göçüp gidiyor. hastalığını bile bilmiyoruz.
amerika gibi olduk.

ben de tam tersi işliyor bazen.
karşı komşum çok nahif, benim çıktığımı görürse asansöre binmeden mutlaka bekler.
sabah da yaklaşık aynı vakitlerde çıkıyoruz. amaa benim ayakkabı deneme, değiştirme sürecim uzun sürebiliyor ve adam sabırla bekliyor.
ben de bekletmeyi sevmediğim için stres oluyorum ve hemen çıkmak durumunda kalıyorum.
kapıyı açarsam da sanki kendisi ile asansöre binmemek adına uzattığımı düşünmesini istemiyorum. bunlara mahal vermemek adına o gittikten sonra kapıyı açıyorum ve kimse gerilmemiş oluyor.