arkadaşı uyarmak hadsizlik mi iyilik mi sorusu

bence kimse kendisine laf edilmesini istemediği için bir başkasının hayatına müdahil olmak istemiyor.
ben şahsen insanların hayatına daha iyi sonuçlar versin diye dokunuşlar yapmayı severdim.
gerçek hayatta böyle bir şey yok ama herkes ağzımı kapatıyor kafasını çeviriyor yani uyarmak mı?
zannetmiyorum artık yapan yok yapmak isteyen de yok.

fikriniz sorulmadığı sürece hadsizliktir..

fikriniz sorulunca da kendi fikrinizi ben böyle düşünüyorum ama yanındayım dersiniz iyiliktir.

hadsizlik demeyelim de bazı insanlar yanlış yolda gittiğini bile bile o yanlış yolun sonunu görmek ister diyelim.

kendimden biliyorum. uyarıldığım bir konu olduğunda daha da merak ediyorum, daha da yapasım geliyor.
ve işin sonunda pişman olacağımı bile bile o şeyi yapıyorum.
yaparken de yanlış bir şey yaptığımın farkında oluyorum fakat bu yapmama engel olmuyor.

bu konularda kafamın dikine gidip kendimle inatlaşmayı severim.

yani isterse arkadaşlarım uyarsınlar bu konuda. dinlerim fakat uygulamayı tercih etmem genellikle.
hadsizlik olarakta görmüyorum, iyilik olarakta göremiyorum.
tabii konudan konuya değişir hadsizlik ya da iyilik olup olmayacağı.

baş başayken uyarmak iyilik ve onu önemsediğinizi gösterir. başkalarının yanında uyarmak saygısızlık ve aşağılamaya girer diye düşünüyorum.

bir insanda bir hata görür söylemezseniz sizde iş yoktur, söylediniz kendini düzeltmezse onda iş yoktur demiş hazreti ömer.

biz söyleriz hatasını, düzeltip düzeltmemek ona kalmış.

bir yerde okumuştum. arkadaşlardan değil de genel olarak insanlardan bahsediyordu. arkadaşlar da insanların alt kümesi olduğu için bu görüş onları da kapsar.

yazar diyor ki kimseyi düzeltmeyin. yani iletişim kurmak istiyorum ve başarılı olmak istiyorum diyorsanız insanların konuşmalarını düzeltmeyin diyordu.

mesela benim bir arkadaşım mütevellit kelimesini mütevelli olarak kullanıyor.

her duyduğumda içim kan ağlayarak susuyorum çünkü ben aynı zamanda noktalama ve imla kurallarına takıntılıyım. ne var canım o da öyle söylesin ben zaten anlıyorum bundan mütevelli dediğinde ama işte içten gelen bir konu benimki de.

yazar diyor ki insanları ne zaman düzeltin biliyor musunuz eğer elinde bir şişe varsa ve bu şişenin içindeki sıvı nitro gliserinse ama sıvıyı su sanıyorsa ona abi sallama patlarız demelisiniz ama hepsi bu.

su değil gazoz varsa ve sallarsa kapağı açınca tüm şişe üstüne boşalacak ama susun diyor yani.

ben kendimi seviyorum. susmak ile konuşmak arasında kaldığımda hep bu örneği düşünürüm.

o kız öyle biri değil deseniz ne olacak, daha iyi mi olacak. kendi görmeyene kim ne derse desin o kız hep bir başka olacak.

benim arkadaşımsa, beni uyarıyorsa iyiliktir. bunu, sebepleriyle, anlatarak yapmasını tercih ederim. uyarmasını istiyor olmam, uyarısı dinleyeceğim anlamına gelmez ama beni tanıyan birinden "yaptığın dışarıdan şöyle gözüküyor bak" uyarısı almak iyi bir şey benim için. uyarmasından sonra, uyarıyı dikkate almamak hadsizlik olabilir. o kadar da kredim var arkadaşlarımda, o konuda da sorun yok.

tam tersi durumda da, aynısını düşünüyorum. ben de arkadaşımı uyarırım. "bak böyle gözüküyor dışarıdan bakınca ama zaten amacın böyle gözükmesiyse sıkıntı yok" der, hayatıma devam ederim. benim için arkadaşlık böyle bi şey çünkü.

bir insanı uyarmak zorunda kalıyorsanız o insandan artık bir hayır gelmez size. zira gerçek bir uyum içinde uyarılar kendilerine fırsat bulamaz.

değerli dostum putin'in de dediği gibi "boğulmaya karar vermiş birine yardım edemezsin" gibi bir mantık bu da. senlik bir şey yok.

eğer haklı uyarıysa iyilik, yanlış uyarıysa kötülüktür.

nasıl uyardığına bağlı bence, üslubuna yani. bir de ne konuda olduğuna.

samimiyet ve duruma göredir,nazikçe uyarılmalıdır ve bu herkesin içinde kırıcı şekilde değil sadece bir aradayken olmalıdır.

o da sizinle ilgili olumsuz durumları uyarabilir,eleştirebilir veya bir konu hakkında danışabilir ben bu tarz arkadaşlık ilişkilerinin iletişimle var olup sürdüğü düşüncesindeyim nazik olunduğu sürece yararı da olacağı kanısındayım.