arzulanan biri olmak vs ihtiyaç duyulan biri olmak

geçenlerde bir konuşmada insanın arzularını tasarlayamayacağından bahsettik. schopenhauer 'in deyimiyle "her şeyi arzulayabilirsin ama neyi arzulayacağını seçemezsin." sonrasında biri "sevgilin/eşin başka birini arzuladığını söylerse ne yaparsın?" diye sordu. yani sevgili olmak veya evlilik sözleşmesi iki tarafın da birbirini ölene dek arzulaması gibi bir durumu içeremez. uzun bir ilişkide çiftler başkalarını arzulayabilir. böyle bir arzuyu fark ettiklerinde arzusunu gerçekleştirmeyi veya arzusunu bastırıp halihazırdaki ilişkisini riske atmamayı tercih edebilir. tabi her ikisini seçmeyi deneyenler de olabilir. onları dışarıda tutarsak ikincisini seçenler neden böyle bir seçim yaparlar? çünkü ihtiyaç duydukları şey güvenmek, güvenilmek, derin bir bağ kurmaktır. arzu eninde sonunda sönüp gider. bir arzuyu bastırmak, gerçekleştirememek biraz iç sıkıntısına, öfkeye falan sebep olabilir belki. bir de arzu, kişinin kendinde duyduğu bir eksikliğe yöneliktir muhtemelen. insanın bunu analiz edebilmesi gerekir.

yani arzu ve ihtiyaçlar denk düşmeyebilir, hatta çelişebilir. böyle bir durumda neyi tercih edeceğimizi daha net görebilmek için neye ihtiyacımız olduğunu ve neyi arzuladığımızı iyi bilmemiz gerekir.

bütün bunların ardından aklımda şu soru kaldı: arzulanmayı mı isterdim, ihtiyaç duyulmayı mı? ilki çok çekici, ikincisi ise çok soğuk ve mantıklı. gözlemlediğim kadarıyla insanlar genellikle ilkini seçiyor hatta bunun mümkün olması için çok fazla emek sarfediyorlar. ilki imaj, ikincisi karakterle ilgili; ilki görüntü, ikincisi içerik. bu konu kadınların efendi ekrek yerine p.. tercihi üzerinden de konuşulabilir belki. tabi mesele bu kadar siyah beyaz değil de galiba. hem arzu hem ihtiyaç birbirini içerebilir. yani yeri gelince p.. yeri gelince efendi olmak lazım biraz sanki..

ikisi de degil, biri olmak evladir.

her iki şıkta da bir çıkarcılık sezdim.
o yüzden ikisine de yokum.

yani bebeler arzulanan biri olmadığımızdan çok şükür daha şu başlığın hakkını veremedik.