aşırı ilericiliğin zamanla gericiliğe evrilmesi sorunsalı

bir sorunsal.

ilericiliği abartan akımların, bir noktadan sonra kendi gericiliklerini inşa ettiğini gördüm.

bu durum bana oldukça ilginç ve trajik geliyor.
yani yola ilerici değerlerle çıkıp, ardından kendi bağnazlığını topluma dikte etmek çok dramatik bir olay.

kozmos, kimseye yaşatmasın bu durumu.

statikoya saplanır, kendini de bir halt sanarasan aynen eyle olur.

yani faşizm. her iktidar ve her darbeci böyle gelmiyor mu zaten? bir müddet sonra da kendi ideolojisini, kendi değerlerini halka dayatıyor. dün kemalistlerdi, bugün sözde dindar özde kindar erdoğanistler. yarın kim iktidara gelirse yine aynısı olacak. her gelen yeni bir vatandaş modeli yaratıp bunu dayatıyor. halbuki kim nasıl isterse öyle yaşamak için, insanların özgürce yaşaması için kolaylık göstermeli iktidar.

akpnin aşırı ileri demokrasisinin bir tam tur yapıp mabadına denk gelmesi durumudur.

"ilerici" dediğin şey, çoğu zaman sistemin yeni pazarlama stratejisi. eskiden baskı için din vardı, şimdi kimlik kotaları. aynı denetim, farklı estetik. aynı tahakküm, başka kelimelerle. bazı ilerlemeler o kadar sistem içi ki, sonunda yine aynı kapıya çıkarsın: denetlenmiş düşünce, steril öfke, izinli itiraz.

yani ilericiliğin gericiliğe evrilmesi değil bu, sadece maskenin düşmesi. çünkü eğer bir “ilerleme” düzenin sürdürülebilirliğini artırıyorsa, o artık ilerleme değil, adaptasyon.

sistem yıkılamıyorsa, seni kendi diliyle eğitip evcilleştirir.