asla unutamayacağınızı düşündüğünüz kişiyi unutma süreniz

bazen unutamazsın. fakat sevgiyle değil de nefretle anabilirsin, işin bir de o tarafı var.

unutmanın tanımını yapmam gerekir sanırım. birşeyler hatırlatıncaya kadar aklıma gelmiyorsa unutmuş muyumdur gerçekten? yoksa beynim unuttuğumu mu sanmıştır? beyin gerçekten unutur mu? aklıma öyle bir arkadaşım geldi. ama hayatın garipliği bir zamanlar nefret ettiğim sinirbilimi sonradan çok sevmişim. öyle çok sevmişim ki beyin unutur mu konusu daha çok ilgimi çekti ve makale okumak istiyorum. yani insan unutmuyor da giderek daha az önemsiyor (önemsemek istiyor) sanırım.

unutacağımı düşündüğüm kişi veya kişileri dahi unutabilmiş olmadığımdan belirtemeyeceğim bir süredir.

hala hatırlamaktayım, güncel olarak yaklaşık 10 sene oldu.

altı sene falan...
insanlar bir iğrençlik yapmazsa onlardan soğumanız adına, unutmanız çook uzun sürer çünkü yarım kalan taraf sizsinizdir ve bunu kabullenemezsiniz. sizde bir şeyler bitmemişken öylece kalakalmak iyi ya da kötü, karşınızdakini zihninize kilitler.

tamamen bilinçaltıyla alakalı bir durum bana göre. her gün aynı kişi düşünür anarsanız o kişi beyninizde yer eder. yok kalbimden atamıyorum demek yanlış oluyor böylelikle. aslında beynimizden atamıyoruz. hergün unutmamak için küçük sinyaller gönderiyoruz. kendi kendimizi üzmek için beynimizi programlıyoruz. hayat kısa vakit az giden gitsin siz yaşamaya bakın..

126 saniye.

asla aklımda tutmam uzun süre düşüncemi bi kadınla meşgul etmem 7,5 yıla unuttum..

unutmazsınız.
etkisi kaybolur, yeri doldurulur evet ama unutmazsınız.
ki, kişinin son anına dek saklayacağı şeylerden biridir bu.

daha unutamadım maalesef

2 yıl.

o kişiyi tanıma sürenizle eş durum.

her ne kadar bünyeden bünyeye değişiklik gösterse de bazı kişiler ve geride bıraktığı anıları unutmak zaman alabiliyor. 2 ay hayatına eşlik eden ile 4 yılını verdiğin biri bir değil değil mi? unutma süresi de öyle işte. işin içine göz görmeyince gönül katlanırmış zırvalığı da girdi mi unutma evresine ilk adım atılır. en basitinden bir hobiyi, uğraşı 15 gün boyunca düzenli olarak tekrarlarsanız ancak alışkanlık haline gelebiliyormuş.

bazıları benim gibi gamsızdır. unutması 2-3 gününü almaz. ama o 2-3 gün de yaşanılanlar ibret-i alem niteliğindedir. ağlama krizleri, sanrılar, kafayı yeme evresi, geceyi gündüz edememe, yemeden içmeden kesilme. (olsun lan o kadar da dediğinizi duyar gibiyim) hoop sonra hiçbir şey olmamış gibi hayatına kaldığın yerden devam etme evresi.

diye boşuna dememiş adamlar. sonra bir bakmışsın sanma geri dönerim şarkısı eşliğinde ayna karşısında merve boluğur gibi kırmızı ruj sürerken bulmuşsun kendini. mahalle unutmak için yanıp tutuşurken kalp ve aklın saçını taramak için sıraya girermiş.

"asla unutamayacağını düşündüğümüz ama eninde sonunda unutulacak kişiye" göre de değişir süre. bence insan sevgilisini dostuna göre çok daha çabuk unutur. belki çoğunuza göre durum tam tersi. ama her ikisinin ortak noktası ilmek ilmek işlerler size kendilerini unutturmayı. işinizi kolaylaştırabilirler. en azından unutmanız gerektiğini aşılarlar.

10 yıl .

unutmak koca bir yalan. kimse kimseyi unutmaz,unutamaz. hadi diyelim sesini unuttun,kokusunu,yüzünü,ellerini sevdiğin her şeyini unuttun peki ya sana hissettirdikleri veya hissettiremedikleri? unutamazsın sadece daha az anarsın.

boyle bir kisi hic olmadi sanirim. zihni taramadan gecirdim ama hakikaten yok...
olacak olsaydi da eger, kisileri degil unutmami diletecek eylemlerini ya da (!) eylemlerinin hissettirdiklerinin ustunu cizmek isterdim ben. cunku iyi kotu yolumuzun denklestigi her insandan bir seyler kapariz illaki. neticede her insan biraz ogretmendir. belki dersin taa kendisi?
basliga istinaden hem; kisileri unutma suresinin cetelesi tutuldugu nokta da nasil unutmus oluyoruz? aslinda gidip gelip kendimize zorla hatirlatmis olmuyor muyuz? var sanki bir mantiksizlik dimi? evet...

asla işte.

yuh artık! kendinizi de unutsaydınız. çünkü unutulmaaaz unutuuulmaz, yaşadığımıııız unutulmaaaz.. la la laaa..

tarkan - unutmamalı

3 veya 4 sene sürdü. küçük bi duygu sızıntısında aynı şeyleri hissedecek gibi oluyorum.belki de unutamadım.

dördüncü yıldayım. onun üzerine hayatım iki kez kökten değişti. milyonlarca şey oldu. bu olmadı. o zaman tüm unutamayanlara gelsin:

gene bir davet çıkarsa senden
dönerim bilirsin, aşığım
aşıklar kaçamaz

o kişinin en rezil hâlini görünce şak diye unutuyorum, bu kadar... çünkü insan tabiatı kendini bir yerde açık vermeye alışıktır...