ateistlerin boşlukta sallanmaları

bir kavram olsa da olmasa da onun varlığına kendini bir kez inandırdıktan sonra hayat ya korkuyla geçer ya da bir ömür o varlığa güvenmekle.

inanacak birini bulamayanlar da boşlukta sallanırlar.

çok dindar olup intihar edeni göremezsiniz o yüzden.

fazlaca toy bulduğum bir bakış açısı. çünkü; inananlar inanç ihtiyaçlarını inanarak karşılayabiliyorlar. inanmayanlar da inanmadıklarına inanarak aynı ihtiyacı karşılıyorlar. bir nesneye metafizik bir öğeye veya başka bir zımbırtıya yatıp kalkmıyor diye mi boşlukta sallanıyorlar. yavrum o boşluk uzay boşluğu başı sonu belli değil. hepimiz sallanıyoruz.

boşlukta sallanmak değil, bazıları o boşluğu başka şeylerle doldurur. ben o boşluğu hissetmiyorum bile mesela, inanıp inanmamaktan ibaret görmüyorum her şeyi. bana uygun bir yaşam tarzı değil çünkü.

kişiye özgü durumları genellemeye vurmak cahilcedir aslında.

bu savunma daha çok teistler tarafından inançsızlığı kötülemek maksadıyla atılır. sanki tüm inançlar her durumda yaratıcıya sığınıyor da ve ondan kudret alıyormuş gibi ama öyle bir şey yok efendim.

her inanan varoluşsal nedenlerini din ile şekillendirmiyor. bu sebeple başlık sahibinin yazısına katılmıyorum. intihar mevzusuna gelince intihar edenlerin kaçı ateist kaçı inanan buna da bakmak lazım.

ha bir kişi varoluşsal nedenlerini dine göre şekillendirdiyse, iyiliği kötülüğü, huzuru, varlığı yaracıya göre adlandırdıysa bu konuda sıkıntı çekebilir. hatta ve hatta felsefi anlamda intihara bile yaklaşabilirler. bu ruh halinden çıkmak için kişinin özüne dönmesi ve yeniden temel taşlarını oturtması gerekir.

abi ateistlerle bozmuşsunuz kafayı. biz konuşsak saygı, bla, bla, bla... az salın be.