babasını hiç ağlarken görmeyen insan

şanslı insandır.

ben gördüm, pek hoş olmuyor...

#2528152 çok güzel özetlemiş bu tanımda larktwain_123_...

gerçekten, gerçeklik algınız yıkılıyor, iletişiminiz iyi olmasa bile bizim toplumumuzda insan bilinçaltında baba çok garip bir konumda... o güne kadar bana sorulsaydı babamın canı yanmazdı, babam yorulmazdı, babam üzülmezdi... öfkelenirdi, sinirlenirdi ama üzülmezdi... mesela uyuşturucu kullansaydım bile 'oğlum bu batağa nasıl düştü' diye hayıflanıp üzülmez, sinirlenirdi mesela. kesseler kanı akmazdı babamın o zamana kadar bana sorulsaydı eğer...

tek başınıza kalmışsınız gibi oluyor, ben öyle hissetmiştim... seneler sonra babam için, o da insan demeye o gün başlamıştım...

evet, kabullenmesi zor ama; babalar da insan...
ve bir insana ağlıyor diye ancak bu kadar üzülebilirsiniz babanız ağladığında...
tuhaf...

göstermesin kimseye.

gerçekten çok şanslıdır. ben dedem öldüğünde hiç ağlamadım ne an babamı ağlarken gördüm o an deli gibi ağladım. bir daha görmek istemem ağladığını...

babası ölmüş insan'dır.

canım babam yıllardır anne ile ilgili bir konu olursa ya da şarkı filan duyarsa hemen gözleri dolar. keşke ona annesini geri verebilsem. babamın ağlamasını görmek beni çok üzüyor ve elimden bir şey gelmiyor.

annemi aglarken gormedim ben, bikac kez haric. evet.

ben gördüm ya. (görmez olsaydım)
üniversiteye gittik işte, ev falan yerleştik sonra bir restoranda yemek yedik.
çıkışta hadi burada vedalaşalım dedim.
sarıldık falan derken tam arabaya biniyorken güneş gözlüğünün altından bir damla yaş gördüm yanağına doğru...
o an arkamı döndüm yürüdüm.
ilk bulduğum sessiz, kimsesiz sokağa kadar yürüdüm kaskatı.
orada bıraktım kendimi bir yarım saat.