babayla olumsuz duygular yokmuş gibi konuşmak

kısıtlı da olsa şakalaşmalar, günlük sohbetler edilir ama baba hiçbir zaman acısından, derdinden detaylı şekilde bahsetmez. olumlu duygular elbet güzel ama olumsuzlar da hayatın diğer yarısını oluşturmuyor mu? o yarıdan habersiz büyüyen, babasının çizdiği ütopik dünyayı gerçek bilen çocuk asıl dünyayla karşılaştığında ne o duyguları yeterli düzeyde anlamlandırabilir ne de diğer kişilere doğru biçimde aktarabilir. üzücü olaylar yaşadığında bunları çevresiyle konuşarak onlardan destek almak varken, kaybettiğinde ve hayal kırıklığına uğradığında bu duyguları da sonuna kadar olması gerektiği şekilde yaşaması gerekirken o farklı stratejilerle kaçmayı tercih eder. kaçmaksa üstesinden gelmek değildir sadece ertelemedir. bir noktada karşısına daha güçlü şekilde çıkarlar veya fark etmeden bozuk yollara itmişlerdir bile onu. çocuk büyüdüğünde babasıyla çok az konuştuğu fark eder çünkü iki taraf da birbirine olumsuz yaşamlarından çok bahsetmez, planlarını çok açmazlar sadece olumluların iletilmesi gerektiğine dair bir algı vardır. ağırlıklı olarak babayı rol model aldıkları için, kültürel baskılar ve genetik altyapı sebebiyle bu özellikle erkekler için geçerlidir. unutulan şu ki sevmek sadece sarılmak ve değer vermek değildir, koşulsuz olumlu kabul gösterebilmektir, hem kendine hem de çocuklarına.

mümkün değil. her görüştüğümüzde de konu buraya geliyor zaten altında yatan sebepleri.
zor bir şey bu babalık yapmayı bilmeyen heriflerin baba olması.
sevmek yetmiyor. seviyor olabilirsiniz görmezden mi geleceğiz onca şeyi ?
saçmalamayın.

ben babamla en son olumlu bir şey konuştuğumda yıııll.. dur hatırlayacam bi dakka...
neyse...
diyeceğim o ki seksenlerin sosyalist devrimcisinin evladı olmak zor zanaat.