bakırköy underground

mubi'de yayınlanan, 2022 yapımı, 30 dakikalık kısa bir belgesel. bakırköy'de yer alan alt kültürü anlatıyor. eski arşiv görüntüleri ve eskinin bilinen simaları ile yapılmış röportajları da içeriyor. tüm içerik berkay şatır diye birine ait. adını ilk kez duyuyorum.

görüntüler 2008 ve sonrasına ait genelde. eskiden tanıdığım birçok simayı gördüm belgeselde. tanıdık simaların yanında, yaz sıcağında palto ile gezerken gördüğümüz neoplast hakan ve asafated'ın her şeyi tanju'nun da röportajları var.

eski mekanların görüntülerini de arşivlemişler. t-shirt ve aksesuar almak için sürekli gidip takıldığımız kirke metal shop'u görmek duygulandırdı. ama metal hammer ve kerrang dergileri aldığımız sahafçı dayıyı koymamışlar mesela belgesele. o dönem bakırköy'de takılan herkes çizgi roman ve dergi almak için o dükkana uğrardı.

bir büyük eksiklik de kramp grubu ile ilgili. eğer bakırköy'de heavy metal ve rock müzik tanıtımı yapacaksak başlangıç noktası kesinlikle kramp olmalı!

sonuç itibariyle kısa ve izlemesi keyifli bir belgesel yine de. bakırköy'ün eski ortamını bilenler için de bir miktar hüzünlendirici.

efsanevi bir belgeseldir. belgeseldeki stüdyo hala vardır, exe stüdyoları. bir ziyaret ettiğiniz takdirde hikayesini ilk ağızdan dinleyebilirsiniz.

belgeselde adı geçen gruplardan art diktatör, belgeselin popülaritesinin de gazıyla birlikte tekrar sahne almaya başlamıştır, instagramdan takip edebilirsiniz.

asafated tanjuyla bir bira içmek isterseniz de maslak oto sanayide sanayi 1-a adlı biracıda onu her gün bulabilirsiniz.

belgeselde bulunmayan bir başka bakırköylü rock grubu ise peykdir efenim.

berkay şatır imzalı, 2022 yapımı 30 dakikalık mini belgesel-imsi.

bilemiyorum altan, bunları hiç bilemiyorum. her şeyden önce spesifik konular etrafında dönen metinleri seviyorum. bir senaryosu olan klipleri seviyorum. ufak bi alana sıkışmış bir şeyi anlatan şeylerin hepsini seviyorum. bakırköy + metal. tamam süper, hadi izleyelim!

istanbul ile alakam yok zaten. metal müzik ile alakam da 15 yaşında sonlandı gibi oldu. ac/dc, metallica, apocalyptica, bizde metal bu kadar. * belki daha içli dışlı olsaydım veya istanbul'da yaşamış olsaydım benim için çok daha keyifli bi seyir olabilirdi. titreyen duran kamera, boktan görüntü kalitesi falan duygulandırabilirdi. yani tüm o "amatörüm havası" çok tatlı olabilirdi.

ne yazık ki bu kez film beni biraz dışladı. denesem de içine giremedim. bir şey hissetmediğim gibi, çok bir şey de öğrenemedim.

istanbullu metalci abiler ablalar bakmak isteyebilir.