bana karanlığını anlat

bugün sinema da heyecanla izlediğim film. zaten fragmanları her gördüğümde merak ediyordum filmi.
gasilhane de çekilen film kocası ölen bir kadının kocasıyla ve en çok kendisiyle hesaplaşması üzerine kurulu. toplumun iki yüzlülüğü o kadar güzel işlenmiş ki. vaktiniz olursa gidin izleyin bence.

gassalın sürekli olarak vurguladığı kadın-erkek eşit demesi ama bunu derken her zaman ağzında geveleyerek demesi. aslında bir mesaj içeriyor. toplumumuz da ne kadar kadın-erkek eşitliğine vurgu yapılsa da her zaman her kulvarda erkek egemenliği olan bir anlayış hakim. kadın hakları savunmanın sadece sosyal medya paylaşımlarından ibaret olduğu ortamda gassalın ağzında geveliyor olması bence buna işaret.

kadının eşi ile yaptığı konuşma da hem nefret hem de sevginin yansımalarını gördüm. ailelerin erkek çocuğunu kutsanmış bir varlık olarak gördüğü bir toplumda kadının ne kadar değersizleştiğini gösteriyor.

fazlaca mesaj içeren bir film, her izlemede farklı düşünceler çıkarabileceğimizi düşünüyorum.

sinemadan kalkmadan izlemenizi tavsiye ederim.

filmi fragmanlardan gördüm ama izleyemedim. filmle ilgili başrol oyuncusu aslıhan gürbüz ve yönetmeni gizem kizil’in bir ropörtajını izledim. tek mekanda tek konu film çekmenin zorluğunu ve konun ağırlığını, teknik açıların zorluğunu anlattılar. konuya değinmek ise sadece hesaplaşma temalı olduğu yönündeydi. çoğumuzun da belleği gerçekte tek mekandaki zamanda kalmamış mıdır?

ölüm en büyük öğretmen. bir anda, bir mekanda, bir zamanda ıssızlıkla kalıyorsunuz. üzerine kim düşünse ürperecektir. asıl gerçeklikse yaşarken var olan ıssızlığın minikleri, sözleri öldürerek yaşatmasıdır. eşiyle hesaplaşan bir kadın. “başın sağ olsun.” denildiğinde “aynen” demesi neler çektiğine en büyük kanıtlardan biri. ailenin geline tavrı da belli. kadının varlığı ve mesajı gidenle de kalanlarla da verilmiş. ölen kadın olsaydı nasıl olurdu? o hesaplaşma öyle olmazdı. kadın erkek farkıdır bunun aksi toplumda yoktur. karanlığın derinliği toplumun verdiği güçtedir.

filmi izledikten sonra daha çok etkileneceğimi biliyorum. umarım farkındalığı terini bulan bir yapım olur.

çok iyi filmdi. oyunculuklar akıyordu. bütün film boyunca her konu o kadar gerçek işlenmiş, diyaloglar ve kamera açıları o kadar güzel oturtulmuş ki izlerken odamda olduğumu unuttum.

izlerken çok yüksek empati kurdurup, gerim gerim gerdiriyor insanı. bir yandan çok gerçek işlendiği için çok hızlı akıyor. ne ara elli dakika olmuş derken on dakika olmuş gibi zaman büküyor film. bu filmi yazan, yöneten, oynayan, çeken, çektiren, emeği geçen herkese teşekkürlerimi sunarım.

sabah sabah tesadüf denk gelip izlediğim film kusursuz işlenmiş bir konu.
toplumsal dayatmaların ve insanın içindeki savaşın anlatımına bayıldım.
bir zamanlar deli gibi sevdiğin aşık olduğun insana nasıl veda edeceğini bilememek. aslında hayatımızda böyle insanlar vardır. bu her zaman bir eş olmaya bilir. insanı değiştirip dönüştürüp kendine mecbur ve muhtaç bırakıp. günün sonunda o gittiğinde ne yapacağımızı bilemediğimiz.

üst not: işbu yazı eser miktarda spoiler içerebilir.

netflix'te yayınlamaya başlaması ile izleyeyim dedim.

aslıhan gürbüz çok sevdiğim bir oyuncu. aslında biraz onun hatırına izlemeye başladım. film bence güzel ancak bazı şeyleri tekrar tekrar söyleyip kamu spotu moduna girmesi itici geldi.

filmin temposu yerinde, 2-3 farklı mekanda geçiyor ve çekimlerin çoğu aynı açıdan yapılmış. buna rağmen göz yormuyor, sıkmıyor.

filmin sonlarına doğru yaşanan malum olay ile aynı aslıhan gürbüz gibi ben de fazlaca düşüncelere daldım.

bazı replikler oldukça güzel. insanın içine dokunuyor. ama tekrarlayan söylemler itici dediğim gibi. kadın-erkek eşitliği konulu konuşmalar beni baydı. bu kadar kör göze parmak olmamalıydı.

güzel bir film yine de. izleyelim, izletelim.