basit ve düz bir hayat yaşamanın sıkıcı ve bunaltıcı olduğu gerçeği

oysaki, zor ve karmaşık bir hayat her zaman insana hırs pompalar,zevk verir.
kaos ve karmaşa insan doğasının vazgeçilmez bir gerçeğidir.
şöyle düşünün, yaşayacağınız en kötü olayı kafanızda senaryolaştırdığınızda, bi yandan hüzün ve depresif duygu durumları içine girip bir yandan da bundan tatlı bi zevk duyarsınız, duygularla beraber salgılanan bir takım hormonlardan dolayı.
basit hayat, insanı tembelliğe ve rutin kısır döngünün ortasına iter, kısmi olarak robotik bir süreç oluşur.
kan,vahşet,kavga,kaos ve ölümden zevk almak değil de aksine o olgularla mücadele eden insan, mücadele sırasında yaşama içgüdülerinden kaynaklı olarak, insan varolduğundan günümüze kadar uzanan,dnalarımıza kodlanmış ''kaç ya da savaş'' reaksiyonunu gösterip, durumu normalize etmeye uğraşır.
hayatın anlamını merak eden, anlam arayıp tek düze bir hayatın içinde kaybolup giden insanlar tanıyorum, ya da hayatın tüm olumsuzluklarına tek tek tanık olmayı hedefleyip, yaşadığı hayata anlam yükleyen insanlar..

bazılarımız o düz ve basit hayat için canını vermeye hazır.

doğru tespit ama öbür türlüsü de yoruyor insanı.

aslinda doğru olan bu . ama kaosu karmaşayı ruh hastası olmayı severiz

kişiden kişiye göre değişir,herkesi kendiniz gibi görmeyin,örnek bir şekil a şahsım,benim için en büyük mutluluk kahvemi yapıp varsa puromu alıp gece karanlığı ve hafif ışıkta rus romanı okumaktır;diskolar,dj ler falan gram ilgimi çekmiyor,gidersem arkadaş zoruyla giderim ve benim için berbat bir gün olur, mesela bu disko sevdasını da ben anlayamıyorum;içeride ki müzik seviyesini, her yerden patlayan ışıkları,haddi hesabı olmayan alkolleri düşününce paranla kendine yaptığın bir tür işkence gibi geliyor. (bkz: sado mazo diyorlar)

nedir basit ve düz? neye göredir? ne yapmak lazımdır? öğretilmiş , gösterilmiş , ezberletilmiş klişe planlardan, her güne ve her anına bir program sıkıştırıp sürekli bir hareket mi hayatı eğlenceli yapacak olan? ya da kendi içimizdeki boşluklara düşmekten korkup, kendimizle yüzleşmekten kaçtığımız için mi olduğumuz yerde kaldığımızda basit, sıkıcı ve düz buluyoruz yaşamayı? hep birilerine benzemek zorunda hissettiğimiz için mi dinginliğine katlanamıyoruz.
bir an durup bakalım, göğe baktığımız gibi hayatımıza, kendimize, ruhumuza, fikirlerimize...
dünya bizim tasarımımız, hayat bizim şekil verdiğimiz bir heykelimiz olacak belki de...kendimizle kaldığımız anlarda da renklendirmeyi bilirsek eğer.

hep kaçtığımız ama durmadan sobelendiğimiz gerçeklik.

bu yüzden kişisel olumlamacılar,yaşam koçları türedi mantar gibi.
mutlu olmayı hayatımızın amacı yaptığımızdan beri hiçbir şey iyiye gitmiyor.

bu gerçeğin farkına varan basit ve düz yaşamasın *