bazılarının kaderinin gerçekten çok zor olması

kader ikiye ayrılıyor: kaderi ızdırari ve kaderi ihtiyari.

kaderi ızdırari: elimizde olmayan ve biz daha doğmadan belirlenmiş şeyler. for example: cinsiyetimiz, mensubu olduğumuz ırk, anne babamız, fiziki özelliklerimiz...vb gibi.

kaderi ihtiyari: elimizde olan ve biz doğduktan sonra seçimlerimiz ile şekillenen kaderimiz.

hani o çok meşhur bir dua vardır: "tanrım bana değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etme gücü, değiştirebileceğim şeyleri değiştirme cesareti ve bu ikisi arasındaki farkı anlayabilme sağduyusu ver"

işte buradaki duada çok önemli olan ve duada da dikkat çekilen şey: kaderi ızdırari (elimizde olmayan şeyler) ile kaderi ihtiyari (elimizde olan şeyler) arasındaki farkı anlamak için ihtiyaç duyduğumuz basiret gücüdür.

çünkü gerçek güç, çoğu zaman, gücünün neye yetip yetmeyeceğini bilmekten geçer.

mesela gücün vardır ama sen bunu bilmiyorsundur, farkında değilsindir: dünyanın en iyi fırsatları da çıksa karşına değerlendiremezsin.

mesela gücün yoktur; ama sen o şeye güç yetirebileceğin vehmine kapılmışsındır (insanların iradelerine müdahil olabilmeyi sanmak gibi) ve maalesef heba eder durursun kendini...

kadere inanmayanlar için daha zor.

şımarıklık yapacak halim yok ama bu yazımda şımarık, nankör biri olduğum düşünülebilir.
hayat benim için hep zor oldu. yani evet ailem yanımdaydı bir sürü dostum vardı .hala da öyle.
yine de kendi kişilik yapımdan yani gerzekliğimden belki de ,insanların mutlu olması hep benimkinden önce geldi benim için, üzülürler diye gidemedim, zor durumda kalmasınlar diye kendimden verdim ve sonuç koyulmamış sınırlar ve oluşmamış bir devlet.
bir kara parçam vardı, hep ürünleri komşuya ektim, öyle çorak kaldı .
benim suçum, kadere atarak tam bir kolaycılık örneği sergiliyorum biliyorum.
karakter insanın kaderi olabilir mi yoksa ben mi beceremedim?
şu an yumuşak bir koltukta oturuyor olsaydım...etrafımda sevdiklerim olsaydı ve beni okşaya okşaya teselli etselerdi. okşamak dedim diye bir o açılan kocaman gözlerini eski haline getir önce.
hatalarım için beni pohpohlasalardı mesela. sen haklısın yürü be koçum deselerdi.
inan bak çok istiyorum bunu, güçlü kadını oynayamıyorum şu an.
zaten değilim. boktan biriyim. bok dedim ama lütfen tanımı silme sözlük. gerçekten hayatımdan bir yazının bile gitmesine katlanamam şu an.
hatalarımla, üzüntümle yapayalnızım.
ailem dostlarım sevdiklerim.
çok yalnızım.
yazıyı bitiremiyorum çünkü sana yazmak iyi geldi. yani iyi gelmek de diyemem ama şey gibi, moralin bozukken bulaşık yıkarsın ya elin ayağın çalışır kafan dağılır.
kafam da dağılmadı ama yazı çok dağıldı.
bu kader değil, bunlar benim seçimlerim.
yıllarca karanlık bir odada dursaydım da aydınlığa çıktığımda böyle olurdum bence.
ben henüz sadece kapıyı araladım.
çok şey değişecek.
ve çok canım acıyacak. neyse yazacak gücüm kalmadı.

kadere inanma, kadersiz de kalma demişler(dedim). çoğu şeyi kendi özgür irademizle seçmediğimiz gerçeği bir şekilde kadere inandırıyor insanı. hayatımızın gidişatını değiştirmek için çok kısıtlı karar anlarımız oluyor. işte o anlarda korkmadan yapılması gerekeni yapmak lazım.

kendi orjinal fikirleri olan ve evrensel ahlak kurallarına aykırı olmadığı halde toplumdaki belli kesimlerin etik anlayışına ters fikirlere sahip olan insanların hayatı gerçekten de çok zor.