beklentisizliğin verdiği rahatlık

insan olun biraz ukdesi.

bence; insanın hayattan veya kimseden bir şey beklememesinin, ummamasının ve her şeyden vazgeçmiş olmasının verdiği konfor ya da rahatlıktır.

böylece hayal kırıklığına da uğramazsınız çünkü beklenti yoktur, yani hayal.

beklentisizliğin dayanılmaz hafifliği adlı kitabında ünlü filozof jack everfire şöyle söylüyor: "beklentiye girmemek düzenli meditasyon yapmak gibi bir şey. hiçbir şey düşünmemeye çalışmak gibi. ilk denediğinde olmasa bile, zamanla oraya varıyorsun."

bu bir konfor değil, hayatı sevmemenin ürünüdür.

insanlar, sevdikleri her şeye bir duygu geliştirirler. duygular gelişmeye başladıkça, onunla ilgili kaygılarda belirmeye başlar. insanın psikolojisinde, sevdiği her şeyin zıttı olan kaybetme duygusu vardır ve bu zıtlık insanı sürekli negatif şekilde tetikler. kontrol edemezseniz, kaygı bozukluğu oluşturur.

beklentisiz olabilmek için, hayatta var olan hiç bir şeyle bağ kurmamanız gerekir. ne aileniz, ne işiniz, ne arkadaşlarınız, ne hayalleriniz. bunu ancak içinde olduğunuz hayatı gerçekten sevmezseniz başarabilirsiniz ki bu sağlıklı değildir bana kalırsa.

insanın beklentisiz olması büyük problemdir çünkü herkesin minimalde olsa, beklentileri vardır. "hiç mi içten içe istediğiniz bir şey yok?" diye sorarım ben insana. illa ki vardır. gerçekten olmaması, psikolojik bir bozukluktur.

"insanlardan bir şey beklemiyorum" derseniz, o çok ayrı bir segment. ona asla bir şey demem. :) insanlık bozuldu, o konuda hepiniz haklısınız:)

bu ara bunun konforunu yaşıyorum. düşünmeden cümle kurabildiğim basini ardini düşünmeden hareket edebildigim ufku genis bir alana sahibim bu aralar. acayip keyif aliyorum. heyecanlaniyorum.
cunku bi beklenti yok. bir varış noktasi yok. yarindan sonrasi yok bilinmezlik. cok keyifli be valla..