ben demiştim insanları

ikiye ayrılırlar.

birincisi; dediği bir şey çıkınca; "ben demiştim!", "gördünüz mü?!", "bir şeyi biliyoruz da konuşuyoruz!" falan diye bas bas bağıran, şovunu yapan; ama öngörüsünde çuvallayınca ölü taklidi yapan tiplerdir. bunları hiç kale almam. eskiden rezil ederdim de onla da uğraşmıyorum artık.

ikincisi ise; dediği çıkınca bunu insan gibi belirten ve bazen belirtme gereği bile duymayan, çıkmayınca da "yanılmışım." diyebilen kişilerdir. bunları sever ve sayarım. ciddiye de alırım.

ben ise geleceğe dair tahminde bulunmayı sevmem. valla en rahatı. istisnai durumlar olabilir elbette. mesela burada trilyon tane futbol başlığına yazdım, hiç skor tahmini yapmamışımdır muhtemelen. böyle daha zevkli geliyor bana ayrıca. elbette tahminlerim olabilir ama, "maç kesin şöyle biter; kesin şu kazanır." falan demediğim gibi, öyle düşünmem de. favoriler de kaybeder, dostum. favoriler de kaybeder. futbol bu. *

bazı insanlar geleceği iyi okur. olacakları öngörür. lakin öngörüsüzlerce genellikle dikkate alınmadıkları için ben demiştim demekle yetinirler.

bir yerden sonra olacaklardan kimseye bahsetme gereği bile duymazlar.

çoğunlukla dediği yerlerden kalbi kırılan insan tipi.

zira dediği şeyin dediği şekilde olmasının önüne geçmek mümkün olmadığı gibi bir de her seferinde dediği şey gerçekleştikten sonra başlayan esas süreci izlemesi de cabası olur.

yanlış yoldayım,
ama bu kadar da geldim şimdi.

genellikle lafa ben demiştim demek istemiyorum ama diye girerler.

(bkz: serdar ali çelikler)
1000 tane şey söyler, biri tutunca allamei cihan olur başımıza.

bitmezler, tükenmezler. kendileri insanüstü varlıklardır. sana her şeyi söyleme haddini ve hakkını kim tanıdı. artık susmalısın be adam. buna ben de dahilim.

konforlu var oluşun sırrıdır, 'ben demiştim' tutumu. bu sayede anneler hep babalardan uzun yaşar.

ben demiştim demek istemiyorum dediğim her olayda her insanda haklı çıkarım .