beterotu

pınar öğünç'e ait muazzam bir öykü kitabı.. asker doğmayanlarla tanıdığım yazar olur kendileri, asker doğmayanlar da ise asker doğmayanlarla yapmış olduğu çarpıcı röportajlarla beni benden almıştı..

"insanın aptallığı ne kadar kısa zamanda geçebiliyor değil mi? saflığı da." böyle bir cümle vardı kitapta, açıkçası beni benden aldı. şöyle çok geçmişe degil azcık geriye baktığımda ne kadar aptal olduğumu gördüm. birinin gözlerimin içine baka baka söylemis olduğu yalanlara inanmıştım. dahası söylediklerini gerçek sanıp dertlenmiştim onlarla. bir insanın başına nasıl bunlar gelebilir ve nasıl ben bunları bilmiyormuş gibi hayatıma devam edebilirdim. arkamı dönüp gidebilirdim ama yapamadım. gitmemenin benim sonumu getireceğini bilemezdim. bilsem ne yapardim peki gider miydin yoksa kalıp o insana yardım mi ederdim? kocaman bir soru işareti olarak hayatımın bir köşesinde beni bekleyen bir soru olarak duruyor bu durum..
bir hikaye ya da roman yazacak olsam böyle baslardim heralde.. belki yazarım.. bu burada dursun..

bir pınar öğünç kitabıdır.

ne yazsam, nasıl anlatsam! müthiş bir kitap. yazarın okuduğum ilk kitabı ve bundan sonraki kitaplarını da okuma isteği verdi bana ve ben bu isteği karşı koyacak değilim. keşke kalemi kuvvetli bir yazar olsaydım da daha iyi anlatabilseydim derdimi.

spin atmak başlığında anlatmıştım. ben afili bir kaza yaptığımda, hem de dağ başında, hem de tek başıma, hem de göz gözü görmez bir sis içinde, bu kitabı dinliyordum. çağrışımı kötü olsa da çok sevdim bu kitabı.

beter bir kitap bu. içindeki öyküler hayatın tam içinden geliyor. insanın hem zihnine hem ruhuna vuruyor bu kitaptaki öyküler. ne talihsizlikler, ne tesadüfler, ne ölümler var içinde. hele bir okusanız da görseniz.

beni de içindeki öykü kahramanlarından birine çevirdi kitap. yol kenarına doğru arabamla savrulurken anlattığı öykü bile sanki bana bir uyarı niteliğinde idi. ama hangi öykü olduğunu size söylemeyeceğim. kendiniz bulun.

bazı kitaplar sizi içine alır, bu kitap da beni her anlamda içine aldı.