bir gören olmadığında da utanabilen insan

modern zamanın parlayan yüzleridir.

pusulası vicdandır bunların, sayıları fazla değildir.

kıymeti bilinmesi gereken insandır, sevgi ve saygıyı hakeder.

gerçek insandır. letaifleri makamlarına oturmuştur.
az bulunan nadir insanlardandır. böylelerini bulsak da arkadaş olsak.

ender rastlanır o yüzden kıymetlidir.

bir şeyleri insanlar ne der diye değil kendisine olan saygısından dolayı yapan veya yapmayan insandır.

inanır mısın raadsız senden önce düşünmüştü biri bu konuyu: (bkz: jose saramago) -- (bkz: körlük (kitap)) *

yaptığı hareketleri başkaları değerlendirecek diye değil doğru ya da yanlış olduğu için yapan/yapmayan kişidir.

en asil duyguların insanıdır. bu insanlar utançlarını dillerinde değil içinde yaşar.

sayıları git gide azalmaktadır, arsızlık ve yüzsüzlüğün zirve olduğu şu zamanda böyle kalabilen insan evlatlarına selam olsun.

bu benim yaptığım bir salaklık tam olarak. (u: maalesef anksiyetem bu kadar ileri seviyede :(( .)

morgan freeman'ın inanç belgeselinde yapılan bir deneyden hatırladığım kadarı ile avustralya'daki anaokulu çocuklarını bir odada önlerine yememesi söylenen bir tabak şeker ile tek başlarına bıraktıklarında nerdeyse tamamı birer ikişer atıştırmıştı.

odaya görünmez bir kahraman eklenen ikinci grupta ise tam tersi sonuç elde edildiğini göstermişlerdi.

ister ismine gizli kahraman, isterseniz vicdan, erdem veya yasalar hatta tanrı deyin hepimizin içinde bizi gözetleyen ve davranışlarımıza yön veren bizden daha büyük bir öteki var.

içini açıp baksak kim bilir ne fırtınalar kopuyor...

temel insani erdemlere gerçekte sahip olmadığı halde, başkalarına karşı öyleymişçesine görünmeye çalışan sorunlu kişilikler de vardır kuşkusuz.

bence utanmanın da bir sınırı olmalı. geçenlerde bir yazıda baş eğerek yürümenin edep olduğu yönünde çok absürd bir paylaşıma rast gelmiştim.eğer bu çeşit komplesik bir utanma söz konusu ise bir arsızlığı tercih ederim.

allah'tan korkuyordur.

insan toplulukta ahlaklı bir canlıdır, tekillikte değil

allah is watching argadaşlar.

ülkenin aydınlık yüzüdür, helal olsundur kendisine.

bu konuda cocukken 1 hikaye okumustum.

rivayet odur ki, eski zamanlarda dul 1 kadin varmis, cocuklari varmis.

bigun bu kadin, para bulamiyor, yoksul, cocuklari acliktan bayildi bayilacak, is bulamayinca 1 zengin adamdan yardim istiyor.

adam diyor ki 1 sartim var, benimle zina et. kadin bicare kabul ediyor. halvete giriyorlar, odaya.

kadin diyor ki, ama biz baskasi bakiyorken nasil bunu yapariz, gunaha gireriz. adam diyor ki, kimse yok ki.

kadin da diyor ki, ama allah goruyor.

adam pisman oluyor, malinin 1 kismini kadina veriyor, kadin allah seni ateste yakmasin diye dua edince adamin elini yasarken dahi ates yakmiyor falan.

etkileyici de 1 hikayedir.

bir yerlerde hayatımı izleyen , al işte salağa bak yine aynı hatayı yapıyor diyen asıl beni hayal ediyorum.

bir keresinde evin salonunda tek başıma oturuyorum. belgesel izliyorum. bir ara esnedim. esnerken elimle ağzımı kapatmadigimi farkettim. utandigim anlardan biri de o andı.

(bkz: ahlak adam)

öz saygısı yüksek olan insandır. diğerleri gibi evde kendi kendine yıldo taklidi yapıp dansöz gibi kıvırmak gibi küçük düşürücü eylemler içinde yer almaz. ağır takılır. aynada kendine rast gelince elini göğsüne götürüp eyvallah birader diyerek saygıyla geçer. takım elbisesini ancak uyuyacağı zaman çıkarır. zira uyku için kimonosunu giymesi gerekmektedir.

imkansız olandır. utanma durumu, başka zihinlerin varlığıyla ortaya çıkabilen bir durumdur. çok inançlı birisi tanrı'ya inanıyor diyelim, ancak böyle bir durumda, onu sürekli gözleyen bir zihin varlığına dayanarak, tek başınayken dahi utanıyor denilebilir. utanmak genelde ahlakla ilişkilendirildiği için, bu söylediklerim yanlış anlaşılıp, tanrı'ya inanmayanların ahlaksız olduğu gibi bir sonuca ulaşılabilir, kesinlikle bunu demek istemiyorum.

kendi öz saygınızdan dolayı, tek başınızayken bile, örneğin sürahiden su içmiyor, önce bardağa döküp öyle içiyor olabilirsiniz. bu davranışın sebebi, utanmaktan ziyede, bunu yapmak için kendinizce gerekli sebeplerinizin olmasıdır. başka bir örnekle, evde tek başınıza yaşayan siz kendinize bir içecek doldurup bilgisayar başına otururken, içeceği döktüğünüzü varsayalım. böyle bir durumda, hızlıca olayın zararına bakar, nasıl temizleyeceğinize dair kafanızda düşüncelere girersiniz. hiçbir türlü utanma namına bir şey hissetmezsiniz. kalabalık bir ortamda, arkadaşlarınızla kahve içmeye gittiğiniz diyelim orada kahve bardağınız dökmeniz, verilen hasardan ziyade, başka zihinlerdeki kendi konumunuzun durumunu düşünür, kendinizi sıcak kahveyle yakmış olsanız dahi, o acıdan daha da kendini belirgin halde gösteren utanma duygusuyla yok olmak istersiniz.

bu içsel bir motivasyon gereği böyledir, utanmayla yakından uzaktan alakası yoktur.