bir insanı sırf yakışıklı veya güzel diye sevmek

çok büyük bir şizofrenik vaka olduğu düşünülen ilişki türüdür. bir insan yakışıklı ve güzel diye sevilir mi. sanki bunlar kusursuz, günah işlemeyen, dört dörtlük insanlar olarak mı biliniyor toplumda? neyse efendim değişik bir bakış açıkçası der geçeriz.

insana tablo muamelesi yapmaktır.

böyle bir realite vardır. aslında bu da görünüm açısından dezavantajlı fertlerin hep iyi olması, insanlarla uyumlu ve geçimli davranması gibi bir mecburiyet doğuruyor. bir ortama girildiğinde, insanlar siması güzel, alımlı kişilerin sözünü daha dinlenir buluyorlar. hüsnü cemal sahibi olmayan kişilerin yüzüne bile bakılmıyor. peygamberlerin güzel sima sahibi yaratılması da bu gerçeği doğruluyor. işin gönül boyutuna gelince, gözün hoşlanmadığına gönül bağlanmaz ama sadece yüz güzelliği ile bağlanılan kişinin huyundaki olumsuzluklar ortaya çıkıp da o güzelliğe de doyuldu mu ortada nefretten başka bir şey kalmıyor. belki de günümüz münasebetlerinin kısa sürmesinin sebebi de bu.