bir insanın sırtına bakmak

birini tanımak, aslında onun kendi içimizde yarattığı yankıyı tanımaktır gibi gelir bana. onun sesi, duruşu, düşünüşü, içimizin çeperlerinde sağa sola çarpa çarpa kendine göre, bize göre bir şekil bulur. yoksa, ben olmasam yani, onu nasıl tanıyayım?

bunu fark ettim. birine dair gerçekten ne hissettiğimi anlamak için o dururken, bir şeyler yaparken, öylece sırtına bakmam en güzeli. çünkü aslında bendeki onu tanımam gerekir. ben olmadan o başka bir şey çünkü. işte o zaman, sırtına bakarken, ona dair asıl hissim sevgi mi, öfke mi, şefkat mi, acıma mı anlarım. çünkü o anda sadece o ve ben varız. onun bana yöneltebileceği sözler, yöneltebileceği saldırılar, aramızdaki hesaplar yok. benim yüzümde bir maske, bir güçlü görünmek, iyi görünmek, sert görünmek yok. eninde sonunda bir sırt size ne yapabilir, sizden ne bekleyebilir?

bir gün kızıma banyo yaptırıyordum. iki veya üç yaşlarındaydı. iskemleye oturmuş, hafifçe büzülmüş, ben arkasındayım. onun boynu, sırtı, öyle savunmasız. ben senin kızınım ve senin ellerindeyim, başka da yapabileceğim bir şey yok diye bağıran bir sırt. o hissi tarif etmem çok güç ama ortada hiçbir şey yokken ağladığımı hatırlıyorum. o duyguyu bir kez hissettikten sonra onu sevmekten vazgeçemem, çünkü bana ne ifade ettiğini anladım.

insanların sırtlarına bakınız, kendinize çok şeyler anlatmış olursunuz.

güzel bir sırt ve ona uyumlu bir dekolte varsa insanı cezbeder ve baktırır.

ben de bana bakmadığı anlardaki haline bakarım.

gidenin arkasından bakılmaz.