bir şey anlatırken sürekli tamam mı diyen insan

şöyle diyaloglara sebebiyet verebilecek, insanı kanser eden ruh hastası kişidir.

-geçen beşiktaş'ta yürüyoruz tamam mı? bir çocuk gördüm sonra bunla gözgöze geldik bi bakıştık şöyle tamam mı? ama çocuk da baya yakışıklı böyle, gözlerimi alamadım resmen tamam mı?
+tamam anasını avradını sevdiğim tamam, sen bana bir daha olay anlatma.

ben de da bunun farklı bir türü var malesef her cümlenin sonuna ya ekliyorum. nasıl kurtulurum bundan ?

bak tamam değilse hic yorma beni.

ciddi ve aciliyeti olan bir şeyi anlatırken o kişi kendini bana tam verememişse bende olduğunu anlamam için soruyorum.
bu hep'e dönüşürse hep bu yüzdennn...

almak istediğim göz kaleminin sonuncusunu elimden nasıl kaçırdığımı anlatırken malum kişi dr'a gitmek için hazırlanıyor. ya bir dur, cennet nasıl birden cehenneme döndü anlatayım öyle git (!).
:)) bunu uydurdum ama gerçeğini söylemek gerekirse bazen tuhaf veya korkunç rüyalar görünce bir kısmını ya kahvaltıda ya da kahvaltı sonrası mutfak toplanmasında anlatırım. biraz alışmış oldukları bir durum olduğu için yüzeysel dinlerlerdi. ama ta ki birkaç rüya/kabus benzeri ya da aynısı olarak gerçekleşti o zamandır ne iş yapar olurlarsa olsun odak noktalarıyım.
ve günde bazen 5-8 rüya/kabus görebilirken içinden beni ya da bizi etkileyecek olanları seçip anlatıyordum. ve rengarenk berbat kabusları maalesef unutmuyordum. gördüğüm şeylerin %96-97'sini hatırlarım. bu illet bir şey...