bir şeyi yapmama karizması

var böyle bir şey. olmamalı aslında ama var. özellikle yirmili yaşların ilk yarısındaki genç dimağlar(gören elli yaşındayım, hayat tecrübesiyle doldum taştım sanır, neyse) kişiliklerini bu mefhum üzerine inşa edip kendilerini böyle pazarlıyorlar. misal cem yılmaz'a gülmeme karizması diye bir şey var. önceden pek yoktu fakat sonra adam bozdu ve bu bozulmayı ilk fark edenlerden olmak sanıyorum pek bir karizmatik hale geldi. ya da ne bileyim takım tutmama, futboldan nefret etme karizması var. rap müzikten tiksinme karizması vardı bi aralar ama o kayboldu şimdi, şu aralar sadece keko rap dediğimiz olgudan tiksinerek karizma olunuyor.

var yani bunlar. hani vardır ya dört, beş arkadaş bir araya gelirsin. biraz eğlenmek gülmek istersin, bir tane kasıntı bir arkadaşın vardır, ne desen, ne önersen beğenmez. sinemaya gidelim dersin ''eaabi o film izlenir mi yea?'' der. konser bulursun ''ben rock müzik sevmiyorum yea, rock mı kaldı 80lerde miyiz abi?'' diye burun kıvırır. haftasonu müzeye gidelim dersin topkapı sarayı'nı beğenmez. ne yaparsan yap bu arkadaşı hayattan tat alır, anı yaşar bir moda sokamazsın. kalan dört kişi oturup bu şımarık tipi eğlemeye çalışırsınız. fakat işte karizma olduğunu varsayıyordur içten içe. halbuki bir şeyi yapmama karizmasının en son ortamı etkisi altına aldığı dönem lise üçtür, arka sıradakiler dizisi final yapmıştır, euro alıp başını yürümüştür(kabul bu da alakasız oldu biraz), kısaca modası geçmiştir bu işin. geriye bir bu arkadaş kalmıştır. her ortamda da bulunur bu tipten.

şu güzel ortamı bozan adam olarak adlandırıyorum ben kendilerini. hani ''şu güzel ortamı bozma be'' dersin fakat dinlemez ya. o türden biri.