bir yandan üzülmek öte yandan sevinmek

şu insanların çektiği sıkıntılara bakınca üzülüyorum. sonra aklıma hayatlarını daha iyi hale getirmek için hiçbir eyleme girişmedikleri, kararlarında hiçbir değişiklik yapmadıkları geliyor ve size müstehak deyip buruk şekilde seviniyorum. sonra içimden bu insanlardan biri de benimdir belki diye geçiriyorum.

buna hayat derler.

üzülmenin biraz sahte olduğu durumdur.

evimden uzağa, okuduğum şehire gittiğimde hissettiğim.. hem çok gitmek istersin hem de aileni öyle bırakmak istemezsin. olayları dramatize etmekte üstüme yoktur ama benim için durum bu.
" yaprak döker bir yanımız, bir yanımız bahar bahçe.."

ölmek konusunda biraz öyleyim galiba. hem bir daha varolmayacağım diye üzülüyorum. bir daha güneşe bakamayacağım, simit çay yiyemeyecek, en sevdiğim dergiyi köpüklü bir kahve eşliğinde okuyamayacak, sevdiğim sanatçının ben öldükten sonra yapacağı şarkıları dinleyemeyeceğim diye, sevdiğim yönetmenin benden sonra çekeceği filmleri izleyemeyeceğim diye, okumak istediğim kitapları -okuyamayacağım diye, yazmak istediğim o şiiri, ve o kitabı yazamadan gideceğim diye, üzülmüyor değilim.
ama bir yandan da ölümün ne olduğunu göreceğim için seviniyorum da. şimdilik ölümüne kadar hayattasın repliğine sığınarak yaşayıp gideceğiz bakalım.