bir zamanlar en sevdiğin insandan artık nefret etmek

başlığı açan yazarımızın çok tecrübesiz bir tanım girdiğini düşünüyorum.
hepimiz bir şeyler yapıyoruz, sevgi durduk yere azalabilecek bir şey değil. çoğu zaman da bir insan seni "en sevdiği insan" konumuna yerleştiriyorsa bu öyle basitçe gidebilecek bir sevgi olmadığı anlamına gelir. ama bazen o kadar çok hata yapar ki karşı taraf, artık sevgi nefrete dönüşür. bu da zor olur, ama bir kere olduğunda artık geri döndürülemez.

nefret duygusu sanki küçükken saf niyetlerle sahip olunabilecek bir duygu, hayal dünyanın yıkılmasına sebep olandan nefret etmek şeklinde sirayet eden hatta. ancak yetişkinlikte bu duygu başlı başına bir kontrol kaybı iken bir de bunu en sevdiğin insana karşı hissetmek tüyler ürpertici bir durum. en çok beklentiye girdiğin insan olduğunu düşününce bile nefretle sonlanması için çok esaslı bir sebep olmaliymis gibi.
belki de benim hayatımda her şey güllük gülistanlıktır, bilemiyorum altan.

hey! insanlardan nefret etmeyin. bu kötü enerjinin size bulaşıp daha da aşağı çekmesine izin vermek sizin sonunuzu hazırlar.
büyüyün biraz. bana neden sürekli geçmişi engelleyip devam ettiğim sorulurdu uzun süre sonra aynı soru karşıma gelince gülümsedim. bize zarar veren insanları hayatımızda tutacağımızı mı zannediyorlar. çok iyi yürekli insanların açtığı merkezler var, klinikler var ücretli ücretsiz işin peşinden koştursunlar bizim işimiz değil insanları düzeltmek, onlara neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlatmak. derdim artık aileler eğitimler falan da değil hadi olan olmuş. düzelmek isteyen düzelir be bilader kim yardımcı olmamış ki sen yine toksiksen kalıyorsun olduğun yerde.

sonuç olarak: birinden nefret etmeye mi başladınız, terk edin. buradan vurursanız galiba hatalı olduklarını anlıyorlar. anlamamazlıktan gelirlerse ileride yaşlandıgında emin ol bundan kaçamayacaklar. içiniz rahat olsun.

hayır, sonra da kediler çok nankör falan...

t: tam insanlık bir harekettir.