birbirimize neden güvenmiyoruz sorunsalı

yalanlarımız ortaya çıkmadıkça, hepimiz dürüst değil miyiz?

duygu durumumuzu muhâsebeye dâvet eden bir soruyu içinde barındırır konu başlığıdır. güvenmek, risk almaktır. risk almak için ise korkuyu bir kenara bırakmak ve öncelikle kendine güvenmek gerekir. insan, tabiatı gereği güvenmeye meyillidir. yaşantımıza dikkat ettiğimizde, her ne kadar kimselere güvenmediğimizi söylesek de esasen güven duygusunun davranışlarımıza hâkim olduğunu görürüz. zira, insan sosyal bir varlıktır, güvenmek ister. güvensizliğin bireyleri de aşarak toplumun olağan vasfı hâline geldiğini düşündüğümüzde, böyle bir toplumda yaşamak, başka olumsuz, psikolojik problemleri de beraberinde getirir.

bazı insan, hemen güvenir; hiç kendisini sakınmayıp şahsî hudutlarını herkese fâş eder. kimsenin kendisine zarar veremeyeceğini düşünmesi, onun yanılgısıdır. halbuki, hiç güvenmemek ise etrafına kalın duvarlar örmeyi gerektirir. böylesi, kapalı ortamda teneffüs edecek açık pencere dahi bırakmaz. ama, bu kez marâzî ve bunaltıcı bir ruhî vaziyet, onun sağlığını bozar. bazısı da ferdî münâsebetlerde diğerine güvenmez ama asıl mesele onu güvenilir bulup bulmadığıyla ilgili değildir; onda sevmediği ya da hoşlanmadığı başka bir şeyler sezmiş yahut görmüş veya bilmiştir, ondan güvenmez. yâni, sözüne sâdık, haklara önem verir, emânetin üzerine titrer birini, oturuşunu-kalkışını, yürüyüşünü, gülümsemesini, konuşma şeklini ya da ne bileyim alışkanlık hâline getirdiği bir davranışını itici bulduğu için ona güvenmediğini zannedenler yok değildir.

düşünceme göre güvenme problemini baskın şekilde bünyesinde hissedenler, kendilerini etüd etmelidirler. güvensizlikleri mantıklı ve somut olgulara mı dayanıyor yoksa bir kuruntu ya da vehim ellerini tutmuş da bir yerlere mi sürüklüyor? güvenmeye başkalarından daha çok meyilli iseler bu yatkınlığın şuuruna varmak da güven duygusunu olur-olmaz yerlerde hebâ etmeyi engelleyecek mantıklı güvenlik tedbirleri almaya yöneltir insanı. güvensizliği hastalık boyutunda hissedenler, küçük, tolere edilebilir riskler alarak iyi ve olumlu anlamda insânî ilişkiler kurmak isteyen kimselere kapı aralayabilirler, böylece içinde bulundukları karanlık dehlizden çıkmak için bir vesile olur.