bittim tükendim bile diyememek

çok fena bir yorgunluk hali.
bugün tam olarak onu yaşıyorum siz bu satırları okurken ben çoktan uyumuş olurum.
millet pazar tatil yapar biz pazar çalışırız.
neyse ne diyecektim he bittim tük...

sık sık yaşarım bitip tükenirim. yorgunluk zaten hat safhada her gün hamal gibi sırtımda taşımakta olduğum dertler silsilesi peşimi bırakmaz ama sanki tükendim diyemememin bir sebebi vardı o da sanırım her yeni bir günün yeni bir umut olmasıydı bilemiyorum.

günlüğüme yazıyorum. en azından ona yazdığımda dile gelip kendi dertlerini anlatmaya başlamıyor. ya da dünya üzerinde benden daha kötü durumda olan insanları örnek gösterip şükür etmenin önemini falan anlatmıyor.

tükenmişlik sendromuna yakaladığımı söylüyorum da kimse tinlamiyor. yataktan sürünerek kalkıyorum, tembelleştin iyicene diyorlar. bittim tükendim diyorum, kalk bahane etme diyorlar. yürüyemiyor, takatim kalmadı diyorum, biz biliyoruz bu numaraları diyorlar. kimseye bir şey söylemeyin ,ben söylüyorum da be oluyor? bu insanlar empatiden yoksun, her seye söyleyecek bir şeyleri var. kendi derdinize kendiniz derman olun yoksa herkes psikoloji mezunu olmuş maşallah.