blur oasis kapışması

britpop savaşlarının olduğu dönemlerde, rekabetin yükselmesiyle ortaya çıkan soğuk savaş... birbirlerine küfürler eden müzik grubu elemanları, ödül törenlerinde dalga dolu sözler ile zirveye ulaşmış ama sonralarda yavaş yavaş yerini dostluk almış.

şahsen ben oasis çok seviyor olmakla birlikte blur'un daha hoş, daha iyi şeyler ortaya çıkardığını ve sadece britpop ile sınırlı kalmadan shoegaze'e kadar uzandığını düşünüyorum.

oasis, benim için kavgacı, geceleri sarhoş gezen edebiyat fakültesi öğrencisi iken blur daha çok güzel sanatlarda okuyan, gündüzleri halüsinasyonlar gören, sadece saçları değil hayatı renkli tuhaf kişilik gibi.

edit: she's so high şarkılarında shoegaze tınıları mevcut.
bence yemin etmeyin yahu

tender dinlerken denk geldiğim başlık. ikisini de severek dinliyorum. oasis'i daha çok severim. kavga çıksaydı da oasis alırdı.

kapışmanın detaylarına hakim olmamakla birlike, blur grubnun shoegaze ile alakası olmadığına yemin edebilirim.

nerede o bol distortion sebebiyle pedala mı bakıyor yoksa utancından mı yere bakıyor dediğimiz shoegazerlar. bu bana biraz abartı geldi. shoegazerlar üzülmesin. ya da üzülsünler. bize müzik lazım.

blörcüyüz blörcü, damon albarn'ın askerleriyiz diyerek tarafımı belli etmek istediğim başlık. oasis'i rock, blur brit-pop yapar arkadaşım ne alaka karşılaştırıyonuz diyen pek çok insan mevcut ancak ben blur'u dinlemekten çok daha büyük keyif aldığımı belirtmek isterim.

(what's the story) morning glory? albümü dışında oasis'i pek sevemedim ben. dinledim, sevmeye çalıştım ancak olmadı, olamadı işte. ancak blur'ün her albümünü her şarkısını başka bi sevdim. blur dinlerken yerimde duramadığım da oldu, hayallere daldığım da, efkarlandığım da. caramel'i dinlerken hissettiklerimi herhangi bi oasis şarkısında hissedemedim mesela. ya da young&lovely'de ki gibi.

ve ayrıca blur'deki müzikal ve enstrümantal zenginliği daha çok sevmekteyim. khyam allami'nin udu ile eşlik ettiği out of time olsun, caramel olsun, sing olsun, on the way to club olsun çok daha zengin ve dinlenebilir geliyor bana. başlığı açan arkadaşımızın dediği gibi shoegaze'de kadar uzanan bir skalada çok sağlam işler yaptılar. adamlar sürekli denedi, üretti, başardı başaramadı ancak ilerledi, ileriye taşıdı müziklerini.

işin felsefesi, birbirlerine laf sokmaları vs çok alakadar etmese de beni blur'un daha naif ve efendi duruşunu daha çok seviyorum. liam-noel kavga etmeyeymiş de onlar da kendi tarzlarında daha çok üretseymiş geliştirseymiş diye düşünüyorum. blur'un yıllar boyu gelişmesini, her albümde her projede çıtayı biraz daha yükseğe çekmesini ve arayış halinde olmasını ben çok daha başarılı buluyorum açıkçası. damon albarn'ın solo projelerini ve gorillaz'ı da unutmayalım lütfen.

bir devrin orhan baba ferdi baba kavgası.