boşanan kızını kabul edip torununu istemeyen aileler

boşanan kızına "boşanınca bu eve geri dönebilirsin ama o adamın çocuğunu getiremezsin, bırak kendi çocuğuna kendisi baksın." diyen bu toplumun yüz karası olan ailelerdir. ya bir insan, kendi evladını kabul edip torununu nasıl istemeyebilir, böyle bir vicdansızlık hangi kitapta yazar? bir kadın programında ailesinin bu tutumunu anlatan bir kadın, "anne, ben sizin evladınızım, bana canım diyorsunuz, beni kabul edip bağrınıza basıyorsunuz, benim evladım da benim canım, ben nasıl onu bırakabilirim? hem insan, canının canını nasıl istemez?" diyerek ailesine empati yaptırmaya çalışmıştır ama empati yapabilen bir aile, zaten kızına böyle bir şeyi teklif etmezdi. aileye sınır mı koyulur diyorlar bazen... evet kardeşim, bazı aileler böyle toksiktir, hayatının içine ederler ve onlarla belki de hiç görüşmemek gerekir...

ben yanarım yavruma, yavrum yanar yavrusuna demişler.

maalesef böyle bir şey var. başıma gelse herhalde tereddütsüz evlatlarımı bağrıma basardım ama allah kimseye de böyle tatsız şeyler nasip etmesin.

anne tarafimdir (dedem).dedem 'götürün bunu babasi baksin' demis ve bu sebepten annem hayatimi kazanabilmem icin yillarca beklemis ve gec bosanmis ve babamin türlü eziyetlerinin hedefi olmustur.cok yanlis bir tutum olsa da cok yaygindir.doğmayi ve reddedilmeyi o cocuk mu secti ki böyle davraniyorsunuz.çocuğu sadece babanin tohumu olarak görüp tümden reddetmek nedir?

bak gene geldi aklima ya :(

(bkz: anadolu irfanı)

#2232857 tanımının üstüne eklemek istediğim şey bunun karşı tarafa, ailesine bir yaptırım gibi görülüyor olması. ne olduğunu anlasınlar hesabına getiriliyor. boşanmadan önce olan kavgalar için de çocuğunu/çocuklarını bırak gel deniliyor. kızımızın evi var mesajı veriliyor sözde ama cidden sözde. bu yüzden de ben sığarım peki çocuklar nasıl olacak diye bir algı oluşuyor. en fazla 1-2 gün sonrası yine yok diye düşünülüyor. kendine yetebilmek, bunca şeyin üstesinden gelirken ayrı bir hayata başlayabilir olmak düşüncesi nedense akıllara gelmiyor ama orası çok daha uzun. sonuca bağlanırsa bu yüzden yuva olamadan ev sayılanlar çoğunlukta.

aşırı saçmaymış, resmen çocuğa "maddi yük" muamelesi.
çevremde hiç görmedim, duymadım böyle bir şey.
fakat bu ülke insanını da hafife almam, doğrudur her çirkinliği yapabilir...

taş devrinde kalmış insanlar bunlar. aile demeye dilim varmıyor. yaşayan kadınlar için ayrı üzülüyorum, küçük çocuklar için ayrı üzülüyorum. aman, of.

başka taraftan bakmak istediğim başlık.

günümüzde boşanma sonrası sadece anne ile baba ayrılmıyor, çoğu baba çocuğundan boşanıyor.

boşanıp çocukları ile baba evine giden kadın, bir çok adamın işine geliyor. evladı için beş para ödemeden, babalık yaptığını sanıyor.

islam çocuğun terbiyesini ve maddiyatını babaya yükler. anne, karnında taşıyan ve sevgi veren insandır, kalanı babanın sorumluluğudur. anne demek şefkat veren, koşulsuz seven demektir.

bu günkü türkiye'de boşanmış kadın demek, boşanmış ve çocuklu kadın demektir. boşanmış adam demek boşanmış bekar adam demektir.

boşanmış adam ile boşanmış kadının hayatına devam edebilmesi aynı ağırlıkta değildir.

toplum kadına sen en önce annesin ona göre yaşamak zorundasın derken,
erkeğe artık özgürsün ne istersen yap der.

kendi hayatını erteleyen, kendine yeni bir hayat kuramayan
çoğu anne,önce kendini çocuklarına adar sonra da aynı çocuklardan aynı özveriyi bekler. bu durum, beklentilerle dolu yaşanamamış hayatlara sebep olur. boşanmış insanların, boşanmış çocukları ile devam eden mutsuz hayatları diye sonsuz döngüler oluşur.

kadının kendine yeni bir hayat kurabilmesi açısından bakıldığında, eskilerin torunlarından önce evlatlarını düşündüğü mantığına hizmet eden örfümüz.

çocuk sadece annenin sorumluluğu değildir.
boşanmış aile çocukları her iki ebeveynin maddi manevi ilgisini hak eder.

duygusal açıdan değil mantıklı açıdan bakılınca böyle gözüküyor.