buralar benim mekanım diyen tip

müdavimi olduğum mekanlar için bunu kullanırım ben.

maddi ve manevi kendimi çok rahat hissettiğim mekanlardır. benim yanımda gördükleri kişi ben yokken giderse de benmişim gibi davranırlar her manada sağolsunlar, mahçup etmezler, ne beni ne gidenleri.

x yere gideceğiz dediklerinde ben muhakkak oranın şef garsonunu ya da mekan sahibini arar, kolaylık ve rahatlık rica ederim. "hesap alalım mı?" diye de sorarlar. "onlar benim çok sevdiklerim, almayın bir şey." dersem, "hesabınız yok." derler.

bu yüzden buralar benim mekanımdır, muhatap olarak beni bilirler.

ve ben esnaf olabilmiş mekanlara giderim sadece, esnaflık zor iştir, olabilen işini tutturur zaten.

misafirim olduğu halde hesap ödeme sevdasıyla yanıp tutuşan iyi kalpli ve yiyici olmayan tipler vardır, çok severim böylelerini, bilirim bana sıkıntı çıkaracak, kalkıp çıkarız mekandan, "hesap ödemeyecek miyiz?"

"hayır."

masadan kalkınca tek duyulan şey, "güle güle yine bekleriz." cümlesidir.

cebim ağa değil ama gönlüm ağa. kimse bana ismimle hitap ettikleri bir mekanda hesap ödeyemez, büyük akrabam olsa dahi.

herkes bunu yapmak ister bazen tutturamazlar
içten içe nolur beni tanısınlar alaaam nolur biri selam versin demiyorlarsa neyim
biri tanırsa hemen size dönüp bakarlar bak gördün mü nasıl tanınıyorum diye
birine heyecanla yaklaşır selam verir tanımazsa aa o değilmiş burda şöyle böyle biri vardı nerde o ya da aa mekan değişmiş eskiden böyle değildi burası laflarıyla senin farklı düşünmeni engellemeye rezil olmayı da dodgelamaya çalışır.
demek ki ihtiyaç duyuyorlar demek ki sevilmek, bilinmek bu dünyada yeri olsun kayıp hissetmesin istiyorlar.
kırmayın onları da abuk subuk mekanlara sokarsa oturup bir konuşun.
bak olmuyor selim böyle mekanda bizi kimse tanımıyor 500 lira hesap geldi bir kebaba diyin yani.

benim de dönerci arkadaşlarım var.