büyük konuşulanın başına gelmesi

anlık ağızdan çıkan yapmam, etmem kesinliğiyle birlikte asla, hayatta kelimelerini cümle içinde kullanmaktır.
ya bilinçaltına işliyor, ya da hayat cidden senle dalga geçiyor.

tövbe etmek, bilinçaltında bu sözünü geri alıp iptal etmek işe yarıyor mu bilmiyorum, deneyen söylesin.*

gerçekten öyle, mesela bir konuda hata yapmam, yanlışa düşmem, olur mu öyle şey dedin ya. o zaman hayatın senin için hazırladıklarını izle ve gör. ha buna da, büyük konuşup hayat benimle uğraşamaz vs falan deme gafletine düşmeyin, düşmeyelim. gerçekten bazen insan öyle bir duruma geliyor ki fena şaşırıyor. en yapmam dediğiniz şeyi yapıyorsunuz.

bana da fazla olandir.

valla öyle bir aşamaya gelindi ki, küçük konuşan yok, olursa da yadırganır olunulan bir ortamdayız. ağzı olan herkes, kadınlar, erkekler, dünya.. her ama her şey hakkında, tek söz sahibi edasıyla konuşuyor.. birey kalmadı. yok.. herkes bilinmeyen bir çoğunluğun sözcüsü, mikrofonu.. ilginç olansa kimsenin kimseyi taktığı, ciddiye aldığı da yok; ciddiye alınmamayı sorun edinen de yok.. authorlar gezegenindeyiz..
dün kendi yazdıklarına bugün küfreden bile "dememiş miydik." diye yüzsüzlüğünü çoğullaştırıp bağırmayı normal sanıyor..
kıyamet alameti diyolla.. oysa kıyamet diye bir şey de yok..