1.
mubi'de karşıma çıkan, çıkmasıyla izlemeye başladığım film.
aylin ve havva adlı iki mahkumun mektupları hayat veriyor filme.
nasıl olduğuna dair yorum yapmak istiyorum da, yani ne diyeyim ki. ülkemizin gerçekleri. izledikçe insanlardan tekrar nefret ettim. iyi/kötü diye yorum yapmak istemiyorum. çok üzücü sadece. dramatik.
aylin ve havva adlı iki mahkumun mektupları hayat veriyor filme.
nasıl olduğuna dair yorum yapmak istiyorum da, yani ne diyeyim ki. ülkemizin gerçekleri. izledikçe insanlardan tekrar nefret ettim. iyi/kötü diye yorum yapmak istemiyorum. çok üzücü sadece. dramatik.
devamını gör...
2.
kimseye çemkirmeden, usul usul tanım gireceğim belgeseldir.
yönetmen koltuğunda ceylan özgün özçelik'in oturduğu, çok çok çarpıcı bir belgesel. mubi'de karşıma çıkıyordu ve ben de sürekli erteliyordum. ancak bu gece, o kutsal geceymiş evet.
eşini öldüren 2 kadının mektupları üzerinden akıyor belgesel, enteresan görüntülerle birleşiyor. bu iki kadına hare sürel ve gülçin kültür şahin ses oluyor.
iki seçeneğim vardı. ya #2258472 şurada olduğu gibi carlayacaktım, ya da işleri biraz ciddiye alacaktım ve kararı insanlara bırakacaktım. çünkü hayali insanların suratına suratın hayali bir terlikle vurmaya çalışmaktan ben de yoruldum.
öncelikle, belgesel çekme fikriyle çıkmamış yola yönetmen. ancak üçleme fikri kafasında oturunca cadı üçlemesi 15+, belgesele dönüşmüş. kendisi bir söyleşide şöyle anlatıyor:
ben cezaevindeki kadınlarla 2019’un başlarında buluşmaya başladım. farklı şehir ve cezaevlerinde pek çok farklı kadınla bir araya geldim. onlara ne yapmak istediğimi anlattım. aslında kadınlar beni bulmuş oldu çünkü kim daha çok paylaşmaya hazırsa ve kiminle daha büyük bir buluşma yaşanıyorsa onlarla devam ettik.
ve havva ve aylin ile bu şekilde tanışıyor ceylan özgün özçelik. insan haberleri okuyunca direkt olarak kurbanla empati kuruyor, "kocasını öldürdü, parçaladı, gömdü" falan... kalın puntolarla koca koca yazılıyor. ben de hala kendime "cesicim, hiçbir şey cinayeti meşrulaştıramaz" demeye gayret ediyorum. ama mektuplar öyle demiyor. karısının karşısına geçip "ben ikinize de yeterim" diyerek pişkin pişkin kızını istismar edişinden gurur duyan bir baba ortada iken insan çok hümanist kalamıyor mesela. bir kadının ailesine "benim bu evden cenazem çıkacak, yardım edin" diyip annesinden "ben de çok çektim" yanıtı almasını da sindiremiyor. evet, bunlar ne yazık ki maktulle empati kurmamı çok engelliyor.
gerçekten seslendiren oyuncular da harika iş çıkarmışlar.
yönetmenin alıntı yaptığım keyifli söyleşisini de okumak isterseniz şuradan okuyabilirsiniz.
yönetmen koltuğunda ceylan özgün özçelik'in oturduğu, çok çok çarpıcı bir belgesel. mubi'de karşıma çıkıyordu ve ben de sürekli erteliyordum. ancak bu gece, o kutsal geceymiş evet.
eşini öldüren 2 kadının mektupları üzerinden akıyor belgesel, enteresan görüntülerle birleşiyor. bu iki kadına hare sürel ve gülçin kültür şahin ses oluyor.
iki seçeneğim vardı. ya #2258472 şurada olduğu gibi carlayacaktım, ya da işleri biraz ciddiye alacaktım ve kararı insanlara bırakacaktım. çünkü hayali insanların suratına suratın hayali bir terlikle vurmaya çalışmaktan ben de yoruldum.
öncelikle, belgesel çekme fikriyle çıkmamış yola yönetmen. ancak üçleme fikri kafasında oturunca cadı üçlemesi 15+, belgesele dönüşmüş. kendisi bir söyleşide şöyle anlatıyor:
ben cezaevindeki kadınlarla 2019’un başlarında buluşmaya başladım. farklı şehir ve cezaevlerinde pek çok farklı kadınla bir araya geldim. onlara ne yapmak istediğimi anlattım. aslında kadınlar beni bulmuş oldu çünkü kim daha çok paylaşmaya hazırsa ve kiminle daha büyük bir buluşma yaşanıyorsa onlarla devam ettik.
ve havva ve aylin ile bu şekilde tanışıyor ceylan özgün özçelik. insan haberleri okuyunca direkt olarak kurbanla empati kuruyor, "kocasını öldürdü, parçaladı, gömdü" falan... kalın puntolarla koca koca yazılıyor. ben de hala kendime "cesicim, hiçbir şey cinayeti meşrulaştıramaz" demeye gayret ediyorum. ama mektuplar öyle demiyor. karısının karşısına geçip "ben ikinize de yeterim" diyerek pişkin pişkin kızını istismar edişinden gurur duyan bir baba ortada iken insan çok hümanist kalamıyor mesela. bir kadının ailesine "benim bu evden cenazem çıkacak, yardım edin" diyip annesinden "ben de çok çektim" yanıtı almasını da sindiremiyor. evet, bunlar ne yazık ki maktulle empati kurmamı çok engelliyor.
gerçekten seslendiren oyuncular da harika iş çıkarmışlar.
yönetmenin alıntı yaptığım keyifli söyleşisini de okumak isterseniz şuradan okuyabilirsiniz.
devamını gör...