cep telefonunun kaybolduğu zannedilen an

einstein'ın zamanın göreceli olduğunu anlatan teorisinin tamamen gerçek olduğunu bire bir yaşayabileceğiniz bir zaman dilimi.

dışarıdasınızdır. az önce telefonu koyduğunuza emin olduğunuz cebe elinizi atarsınız, cep boştur. diğer cebi yoklarsınız, telefon orada da değildir.

işte o anda beden çok acaip tepkiler verir. bir yandan ayağa kalkar hızlı hızlı, ama paniğinizi etrafa çaktırmadan tüm çevrenizde telefonu ararken bir yandan da soğuk soğuk terlemeye başlarsınız, telefonu bulamadıkça eliniz ayağınıza dolaşır inceden.

kafadan milyon tane düşünce geçer.

*hasiktir yok, şu cebe koymuştum. ya sahilde çimlerde otururken düşürdüysem? yoksa az önce masada mıydı? (gözüne bir adam kestirir) bence kesin şu o*pu çocuğu çaldı. az önce masanın yanından çok geçti. (el bedeni, g*t ceplerini yokluyor) lan burda da yok. daha yeni almıştım. kamera kayıtlarına baktırırım. ımeı numarası.... jandarma. ühü.*

-arkadaş: ne oldu hacı?
+(surata sakin bir ifade vermeye çalışarak) ehe telefonu bulamadım ya. (bu ifade sizi daha yavşak ve telaşlı gösterir)

sonunda çantaya dalınır. enseden aşağıya ter damlaları akıyordur.

-alla alla burda da yok. (ağlayacak)

sonrası mı?

telefon bulunur tabii ki, çantanın astarının arasının berisine filan kaçmıştır.

-buldum ya ehe çantanın götüne girmiş. (öyle bir rahatladı ki sanki yazın sıcak havada denize atlamış gibi, yavaş çekimde katurt diye magnum ısırmış gibi hissediyor.)

yani demem o ki, bu 15 saniye insanı yaşlandırır.

herkesin en az 1 kere yaşadığı durumdur. telefonun kaybolduğu şüphesinin doğduğu o ilk saniyedeki yüz ifadesindeki yusuf, hareket ve görüntüsü gerçekten paha biçilmezdir...

hırsız var diye bağrıldığı seviyeye geçilmeden anlaşılsa iyi olur. yoksa büyük rezillik (deneyimle sabit).

eğer kalp krizinden ölmeyip hayatta kalmayı başarabildiyseniz sizi bu hayatta daha kolay kolay yere seremezler