çeyizi olmayan kız

kadınlar konuşuyordu bunu. dedikoduya bak çeyizi yokmuşta bu nasıl gelinmişte . olaylar olaylar. dünya kadar çeyizi olup evlenemeyen kızlar hiç çeyizi olmayıp evlenen kızlar var.
umarım şu hiçbir şeye yaramayan çeyiz sandığı falan tedavülden kalkmıştır.
çeyizi olmayan kız yani dantel örgü küçük mutfak eşyası, halı falan herhalde.

benim yok, evlenirsem kendime büyük sürpriz olacak. *

eskiden çeyiz alınır istiflenirdi eve. her dolap tepesinde, boş kalan yerde çocuk evlendiğinde modeli eskimiş olacak eşyalar, danteller, örtüler, tabak ve çanak vs.. alınır, kenara konulurdu.
şimdi kalmadı öyle adetler. varsa da büyük şehirlerde yoktur pek diye düşünüyorum. açıkçası ileride oğlum evlenirse de bu tarz şeylere hiç bakacak insan değilim. ben de yapmam çünkü. maddi olarak elimizden geldiğince destek oluruz evleri için. neyi uygun görürlerse yaparlar.
gençlerin akılları başlarında olsun, gönülleri bir olsun, birbirlerine destek olsunlar, birbirlerini mutlu etsinler en önemlisi bu.
bir kızın bence en büyük çeyizi kolundaki altın bilezik yani bir mesleğinin, işinin olması. kendi ayakları üzerinde durabilen insan her şeyin üstesinden gelir.

benım de yoktu evlenecegım zaman gidip aldım ne alınacaksa, alamadıklarımı zamanla aldım zaten ev hırdavatcıya donuyor yıllar yıllar ıcınde. abartılı, retro eşyalar bırıktırmenın gereği yok. zaten cok esyaya da gerek yok. asgari eşya ile de hayatta kalabılırsınız. saçma bir şey çeyiz. evlendıgımde de saçmaydı hala da saçma gelıyor. yıllarca sandıklarda, hurçlarda saklanan abartılı eşyalar fikri anlamsız.

varsa gelsin nikahı basıyım

germiyanoğlu beyliğinin kızı değildir zira beyliği ile gelin giden bir hanım kızımızdır.

eskiden kadının rolü daha farklıydı. bu rolün alamet-i farikası da çeyiz adını verdiğimiz bilgi ve becerisini gösteren birikimiydi.

şahsen ben bugün de benzer birikimin anadolu insanı için önemli olduğunu eş dost hısım akrabadan duyuruyorum görüyorum.

bunların en kadarı para ile başkalarına sipariş edilerek kazanılmıştır kısmına girmiyorum ama anadolu’da bu çeyizler serilip müze gibi ziyaret açıldığı için bunları yapmayan ya da yapamayan kızlarımıza dışarıdan alınması yoluyla zevahirin kurtarılması da bana gayet normal geliyor.

ben bir kişinin karakterinin onun el işi üretme becerisinden daha önemli olduğunu düşünüyorum. bu nedenle her şey sonradan öğrenilebilir ama karakter bir defa edinildikten sonra kolay kolay revize edilemez.

eğer karakteri sağlam değilse isterse germiyanoğlu beyinin kızı olsun o iş bir yerde patlar.

benimdir. çünkü eğitimime yatırım yapmak şu an daha mantıklı geliyor bana. annem de çeyizimin olmamasına kafayı takmıyor. "önce mesleğini eline al. " der her zaman. eşyaların bir kıymeti yok çünkü. eşyayı her zaman alabilirsiniz ama eğitimi, karakteri ve güzel bir ahlakı her zaman bulamazsınız. iyi ki annem bu konuda takık değil. önemli olanın kendimi geliştirmek olduğunu söyler her zaman. bence de öyledir. hali hazırda kendi çeyizinden kalma şeyleri var zaten ama kullanmayacağımın da farkında. ne yapacağım o örtüleri, dantelleri? zamanla gelenek anlayışı da değişiyor insanın.
benim çeyizim kitaplarım, notlarım ve kalemlerim şimdilik. böyle kabul göreceğim biriyle elbet tanışırım. evimde huzurum, mutluluğum olsun da çeyizim olmasa da olur. ayrıca ne zaman evleneceğim belli değil, niye alıp köşeye atıp çürüteyim o eşyaları?