çıplak ayaklı çocuklar

isviçre’de çocuk sömürüsünün en feci örneklerinden biri olan uygulama.
devlet, kilise işbirliği ile bakıma muhtaç çocukların alplerin eteklerindeki çiftliklere gönderilerek sömürü ve taciz kıskacında ömürlerinin çalınması.
kaynak
1860-1960 tarihleri arasında yaklaşık 100 bin çocuğun bu dramı yaşadığı düşünülüyor. ne yazık ki yasaklanması ancak 1981’de mümkün olmuş. isviçre devleti 2013’te verdingkinderlerden özür dilemek zorunda kalmıştır. şu an hayatta olan yaklaşık 10 bin kurbanın çocukluk yılları hâlâ kayıp.
konunun tekrar gündeme gelmesini sağlayan, yönetmenliğini markus ımboden’in yaptığı, konusunu gerçek hikayeden alan, 2011 yapımı der verdingbub (besleme) filmi oldu.
hepimizin çocukluğunda farkında olmadan severek izlediği çizgi film bunun en iyi örneği. johanna spyri’nin yazdığı heidi. evet, sevecenliğiyle sert mizaçlı büyükbabasını bile yumuşatmayı başaran heidi de isviçre’nin köle çocuklarından biriydi. heidi

her ülkenin tarihinde bulunan karanlık sayfalardan biri daha.
isviçre ve çocuk sömürüsü/tacizi aynı cümle içinde olunca insan önce şaşırıyor. sonra kapitalist üretim ilişkilerini ve iletişim becerilerini düşününce neden olmasın diyorsun. böylesi bir ayıbı yıllarca gizle ve bundan heidi gibi bir çizgi film ile nemalan. tam bir sistem becerisi.
medeni kanunumuzu isviçre'den ithal etmemiz ise tam bir ironi.

osmanlıdaki besleme geleneğinin bir benzeridir. öksüz çocuklar ev, dükkan ve çiftlikte çalışmak için alınmıştır ve karın tokluğuna köle olarak çalıştırılmıştır.
#655838">#655838

çocukluğumun güzel heidi'si, yetişkinlik çağımın yürek burkuntusu olan çocuklar.
vahşi kapitalizmin çocuklar üzerindeki sömürüsü her dönem, farklı şekillerde de olsa sürdü. benzeri trajediler doğu toplumlarında da farklı biçimlerde görülmektedir.