cips reklamlarındaki bireylerin kilolu olmaması

bizim gibi bir oturuşta bir paket yemiyorlar demek ki. 3,5 alıp bırakıyorlar.

bi şey diyim mi şampuan reklamlarında da saçları cansız, seyrek "bireyler" oynamiyor. doğal olarak reklamdaki neredeyse her şey, izleyicisini, okuyucusunu ozendirmek uzerine kurulu. yani bundan sunu anlıyoruz, eğer reklamlarda asitli içecek reklamlarıyla ferahlayan bireyleri izlemeseydik birçoğumuz o içeceği tüketirken ne hissedeceğimizi bilmeyecektik. belki de bazilari o içeceği ya da başka bir içeceği tuketirken rahatsiz bile olacakti.

reklam bize neyi nasil kullanacagimiz kadar urunun bize nasil hissettirecegini de ogretiyor. o deterjani kullaninca komsununki kadar beyaz çamaşırlara sahip olmak gibi. çünkü bilincsiz olarak da sürekli empati yapıyoruz.

cips reklamı nasıl insanlar olduğumuzla ilgili değil, ideallerle ilgili genellikle. yağlı cilt, sivilce, kanser kimsenin ideali değil.

reklam, ürünleri değil duyguları satıyor artık. mutluluğu, özgüvenli olmayı ve keyifli hissetmeyi raflardaki ürünlerle satın alıyoruz.