çocuğuna camiye gitmesi için baskı yapan baba

her cuma, oğluna camiye gitmesi için baskı yapan; ortamlarda da ben müslümanım diye geçinen tiptir.

böyle lavuklar, çocukları müslüman olmadığını söylese, onları öldüreceğini bile söylerler. bir de "islam hoşgörü dini, herkese saygı duyuyor, dinimizde zorlama yok, islam en mükemmel dindir huuu" diye geçinirler.

şimdi bazı tipler diyecek ki; bunun islamla alakası yok, o insanların karaktersizliği. bunun islam ile çok alakası var. islam dinine göre, 3 kere üstüste cumaya gitmeyen kişi kafirdir. ve bu insanlar; kâfir evladı olmasın, çocuğunun kâfir olduğunu kimse bilmesin diye böyle zorlama yapıyor. ülkede böyle bir sürü herif var ve bunların ateist, deist veya agnostik olan çocukları; istemedikleri halde camiye gidiyor. elimde olsa sırf böyle durumlara neden olduğu için bile dinleri yok eder, insanların hafızasından silerdim.

dini oluşumlar, toplumlarda böyle baskıcı ve çomar bireyler yetiştirirler. sonra biz de haberlerde tarikat yurdundan dolayı intihar eden masum gençlere üzülürüz. bu söylediğim herif veya lavuk gibi ithamlar, çocuğunu zorla kiliseye gönderen hristiyan veya zorla sinagoga gönderen bir yahudi için de geçerlidir.

insanlara sebebini anlatmadan böyle bir baskı yaparsan, çocuk ya da büyük biri bile olsa sebep-sonuç ilişkisini kafada oturtamadığı için bir süre sonra balatayı yakar. birine bir şeyi işlemek istiyorsan, hele de bu camiye gitmek gibi bir eylemse ve söz konusu bir çocuksa, bu ancak özendirme ile yapılabilir ve yapılmalıdır. özellikle erkek çocuklarının babalarına "bende işe geleceğim banane banane" diye tutturması bu yüzdendir ve bu yol kullanılmalıdır. kısacası amaç güzel ama yöntem travmatik. yapmayın.

babam rahmetli çok dindar bir adamdı. ben çocukken camiye gitmem için hediyeler verirdi, cennette bu hediyelerden daha güzellerini alacağımı söylerdi. asla ve asla beni zorlamadı. arada bir evde de namaz kılmam için uyarırdı. lise zamanında iyice dindar olmuştum. beş vakit namazımı kılardım. ama işte beş vakit namaz yetmiyordu. daha fazla ibadet edip allah'ımı daha çok sevindirmeli, beni daha çok sevmesini sağlamalıydım. gece teheccüd namazları, kur'an okumaları, tesbihatlar, dini kitaplar, siyer, hadis... elime ne geçse okuyordum. etrafıma vaaz vermeye başlamıştım. ilçedeki dini çevrelerde saygı da kazanmıştım. dini sorusu olan gelir bana sorardı. burada bir parantez açayım, o zamanlar 28 şubat kararları yeni alınmıştı. medyada, seküler kesimde ve bazı toplum katmanlarında dincilere karşı topyekûn bir savaş vardı. işte o zamanlar dine sımsıkı sarılmıştım.
lakin bir gün karşıma bir hadis çıktı. hayvanların bazılarının fasık olduğunu ve öldürülmelerinin gerektiğini söyleyen bir hadis. bu hadisi bir çok sahih kitaptan teyit ettiğimde bende bir şimşek çaktı. muhammet düpedüz bir sahtekar, kuran da onun hastalıklı ruhunun bir yansıması olabilirdi. bir iki gün namaz üstüne namaz, tövbe üstüne tövbe ettim ama nafile... bir tek hadis, daha önce üzerinde düşünmeyip, sadece iman ettiğim bir sürü safsatayı mantık dairesinde düşünmeme sebep oldu. artık özgürdüm. o andan itibaren mutluluğum katlanarak arttı. teşekkürler mami.*