çocuk sevmiyorum yeaa tribinde olan insan

garip tip. çocuğum olsun istemem çünkü ; bakamam. buna karşın “çocuk sevmiyorum.” da diyemem. çocukları sevmeyecek bir psikolojiye nasıl gelinir onu da merak ediyorum. şımarık çocuk sevmiyorsanız ana-babasını hayatınızdan çıkartarak başlayın. çocuk evde gördüğünü yapar, öfkelendiğiniz şeyi doğru algılayın.

yetiştirilen çocuğa göre değişir.
şimdi kahvaltılarda falan denk geliyoruz,
her boka son ses çığlık atan
sürekli bir şeyler isteyen ve ağlayan
sen sakin bir sahil kahvaltısı hayal ederken yan masada tabletten son ses pepe izleyen çocuğu seven var mı?

sakin aileler, bilinçli çocuklar yetiştirdim.
lütfen.

zorunda mıyım?

ben şahsen kendimi ileride villamın bahçesinde karımla beraber şezlonga uzanarak kuş cıvıltısı eşliğinde şarap yudumlarken görüyorum.

sessizliği, bağımsızlığı ve özgürlüğü seviyorum. çocuk sahibi olursam bunların hiçbirine istediğim ölçütte sahip olamam. kaldı ki çocuğuma bakmak için harcadığım masraf yerine onu karımla beraber yemek için saklayacak kadar da bencilim. benim gibi adamın çocuğu olsa çocuğa da yazık olur. en iyisi hiç olmaması.

ya ben de sevmezdim ne zaman yeğenim oldu onla oynaya oynaya alıştım. ama hala yaramaz çocukları sevmiyorum pek. yani belli etmiyorum da aslında. anlıyorum da çocukları çocuk işte. ama bazısı var cidden sıkıntı önce ailesi sıkıntı zaten.
neyse ben bahçeye kızılcık tohumu diktim. üç tane üçü de aynı yerde çıktı kumun içinde.
kenarda duruyor. bir ara çarşıya çıktım. annem de hasta misafir kabul etmiyoruz zaten. sen hangi ara bir kadın iki torunuyla gel. o kadar bahçede ağaç var. meyve var yenecek hatta. siz gidin o üç kızılcık ağacını sökün. nereye attılar belli de değil. şimdi gel çocuk sev. ya biz de çocuk olduk uslu uslu oturduk. bir kuru cipse sade gofrete tavdik yav.

bu niye trip olarak algılanmış anlamadım.. nasıl ki çocukları çok sevmek bir tercihse bunun zıddı da bir tercihtir, bence trip olarak nitelendirilmesi yanlış ve gereksizdir...

çocuk sevmiyorum demek "hadi çocukları bu dünyadan yok edelim" demek değil ki. çocukları sevmemek nasıl bir trip haline geldi anlamadım. herkes çocuklarla iyi anlaşamayabilir veya sabır gösteremeyebilir, gürültülü hallerine katlanamayabilir veya direkt çocukları sevmiyor olabilir.

cocuklari sevin gencler.
cocuklar masum, cocuklar adil, cocuklar vicdanli, cocuklar merhametli.
bugun eksikligini hissettigimiz ne varsa cocuklarda mevcut.
cocuklari sevin.

ben de sevmiyorum ama tribe girmeye gerek yok.
bu çocuk dediğimiz organizma her zaman ve her dönemde sevilmiyor dostlar. mesela konuşmaya başlayana kadar çok tatlılar ama konuşmaya başlayınca bir soğuyorum. bir de ergenlikleri var mesela o da hiç hoş değil.
bir de benim kafamın kaldırmayacağı zamanlar oluyor o zaman hiçbir türlüsünü çekemiyorum.

benim. kimse de sevmek zorunda değil. kimse yavrularken bana sormadı, agucu gugucu borcum yok.

evde kötü yetişmiş de o yüzden iğrençmiş? eeee? bana ne? bu karşımdakinin sevilecek bir yanı olmadığını çürütmez, tersine onaylar. asıl sen bunu doğru algıla şampiyon.

çocuk yaptıysanız, onu sizden başka kimse sevmek zorunda değil. sokun kafanıza.

ben sevmiyorum, sevmedikçe de yanıma geliyorlar. yalandan sevmek zorunda kalınca da çok garip hissediyorum.*
kolları da küçücük oluyor bunların, tansiyonlarını ölçerken zorlanıyorum, manşon büyük geliyor sar sar üç tur dönüyor zaten*. ileride çocuk yaparım yine de bir tane herhalde, yapayalnız ne yapacağım bütün servetimi bırakacak bir evlat lazım bana.*