çocukken ağır travma yaşamış insan

bizim buralarda bir kelime kullanılır, başka yerlerde kullanılır mı bilmiyorum. yanık, derler. yanık büyüdüm, yanık büyümüş, derler. işte bu insan yanık insandır. bi şey alınmıştır ondan tarif edilemeyen bi sey, ruhuna tecavüz edilmiştir, ego tamiri mümkün olmayacak sekilde yaralanmış, belki de parçalara ayrılmıştır. belki öyle bi şey yaşamıştır ki ağlayamamıştır bile. büyür, acı çekerek yaşar ve ölür.

gülseren budayıcıoğlu'nun kader motiflerini dinlemenizi tavsiye ederim bu konuda. bir okul öncesi öğretmeni adayı ve çocul gelişimci olarak söyleyebilirim ki çocukken aldığım travmalar bugünümüzü inşa eder. bugünkü "biz"i oluşturur

en önemli etkenin aile olduğu durumdur.

1 kiloluk bir yükü elde taşımaya benzer çocukken ağır gelir evet ama büyüyünce geçer sanırsınız fakat yılarca aynı yükü aynı kolda taşımak nasıl kramplara kangrene neden olacaksa o da büyüdükçe kişide öyle ızdıraplara neden olacaktır.

atlatılamayan tek şey belki de bu hayatta.

eger yasadiysaniz zor atlatirsiniz profesyonel destek alin siz unutursunuz ama o travma sizi unutmaz

sizlerin asla tam manasıyla anlayamayacağı bireyleriz.

hayatın girdabından uzaklaşır, yukarıdan o dönen girdaba bakar ve der ki "bunun içinde ne işim var?". sonra çoğu şeyi umursamaz olur, arkadaşlarının üzüldüğü konular öyle anlamsız gelir ki ayıp olmasın diye gülümsemesini gamzesinin altına saklar. hem çok güçlüdür artık hem çok kırılgan. tek kaldığında aklına yaşadıkları geliverir bazen, kendi içine çöker kalır. kimseyle de paylaşmaz. zaten yaşamadan kim anlayabilir ki?

bugün bu güzel bilgi ile umutlandım.
*

dostoyevski olması da mümkün, hitler' de. önemli olan o travmayı dönüştürebilmek.

travmalar olarak potu yükseltiyorum. ıyi ki yaşamışım. bu kafayı herkes yaşayamaz.

seneler önce yediğim haltlar aklıma geliyor o zaman ne malmışım diorum

anadolu insanı diye sınırlamak istemiyorum, balkanlardan çin'e kadar var olan topraklarda yaşayan toplumların genelinde (ataerkil veya sahilplenici tutucu artık ne derseniz deyin ve benzeri tutumlardan ötürü) var olan insan tipidir...

bunlardan bende de mevcut ne yazık ki çoğu türk çocuğu gibi.
tamamen çözelmez ama kabuk bağlayabilir üzerinde titiz, sabırla yapılan çalışmalarla. ben bağlanma türümü çözüp şema terapi okuyarak ilerleme kat ettim, tıkandığım yerde de bir psikologdan yardım aldım.
"boşluk hissi" ," olgınlaşmamış ebeveynlerin yetişkin çocukları" , "hayatı yeniden keşfedin" çok katkı sağlar. "seninle başlamadı" da bize ait olmayıp aileden gelen duygu aktarımlarını anlatır. zor bir yolculuk, tek yapamayacak durumdaysanız ya da bir yerde mutlaka tıkanırsınız bir psikologdan yardım alınız lütfen. siz değişime, iyileşmeye açık olunca, farkındalıkla gidince inanılmaz katkı sağlıyor.

ileri de insanlarla muhattap olmak istemez geçmişini kendisi dahil unutur hızlı unutma yeteneği vardır çekingen ve heyecanlı tiplerdir çocukken yaşanan travmaların devamı ileride hayatına olumsuz yansır yeni travmalara yol açar.

hiç unutmam.. sene 23 nisan. okulda zorla dıddırırıt bando ekibine aldı öğretmenim, tören için hazırlık yapıyoruz.

beyaz şortum, kırmızı tişörtüm ve daha beyaz çoraplarımla cücük gibiyim, micky mouse trampetime gelişi güzel vuruyorum. hiç keyfim yok, kimseye sesimi de çıkaramadığımdan, elimdeki tahta çubuklarla bam bamm trampetime abanıp stres atıyorum.

yine böyle küçük bedenimle dünyaya kafa tutuyorum, lapss bir çaktım, off bir rahatlama geldi tüm hıncımı bu sevimli trampetten çıkarmıştım ama ortada bir sorun vardı. patlatmıştım sevimli yoldaşımı.. n'apıcaktım? hoppp kafası aşağıya gelen bir micky mouse düşünün. onu o şekilde çal dedi sınıf öğretmenim. bende saf saf çaldım.



kadınlar hep güldü o halime. sınıfımdaki sarışın süt kokan ağzıyla didem bile güldü. törende sınıf annesi bana bakarak kahkahalar attı. diğer veliler hep fotoğraflarımı çektiler, yanıma gelip kadınlar el değmemiş yanaklarımdan makas aldılar. alay edildim. joleyle yaptığım saçlarım darma duman olmuştu. her şey çok hızlı yaşanıp bitiyor, anlam veremiyordum. hangi kadının eli neremde yetişecek kadar gücüm yoktu.

bu olay benim travmam oldu. ileride hep meme koparıp düğme yaptım. kadınların kalçalarını trampet gibi hayal ederek o 23 nisan gününe döndüm hep. lapsss kızarttım popiktoları. işte bunlar hep 23 nisan günü yaşananlardan...

mümkünse bucak bucak kaçın ... çünkü tamiri mümkün değil...çelik gibi bir zırha ihtiyacınız var. çünkü sizin için normal olan her durum travmalı insan için mutsuzluk sebebi olabiliyor.

ömrünün kalanını bu travmanın karanlığında yaşayan insandır. geçmişe bakıldığında hatırladığımız ve hatırlayamayacak kadar küçük olduğumuz travmatik olayların her biri hayatımızı şekillendirir.
anne rahmine düştüğümüz andan yaşamın sonuna kadar geçirdiğimiz süreci bir bina inşa etmeye benzetecek olursak, binanın temelinin anne rahmine düşmekten itibaren erken-orta çocukluk dönemini kapsadığını düşünebiliriz. temelin sağlamlığı bu travmatik olayların minimum seviyede yaşanmasına ve tolere edilmesine bağlıdır. temeli sağlam olmayan binamızın ilk katını ergenlik dönemiyle atacağımızı düşünecek olursak, ergenlik dönemi bir önceki dönemlerin ciddi bir yansıması olarak karşımıza çıkar. birey içinde biriktirdiği tüm yaşanmışlığı bu döneme aktarır. temeli sağlam olmayan binamızın ilk katını tolere edilmemiş travmalar ile attığımıza göre yaşamın tüm dönemlerinin, en ufak bir sarsıntıda yıkılması kaçınılmaz bir gerçektir. çocukluk travmaları tüm hayatı etkilediği gibi, karakterin şekillenmesindeki en büyük etkenlerden bir tanesidir. bu travmaların tolere edilmesi zamana ve destek çeşitliliğine bağlıdır. yok saymak mümkün değildir. her insanın çocukluk travması mutlaka vardır. kimisi bu travmaları atlatmıştır, kimisi bu travmaların -farkında bile olmadan- esiri olmuş bir hayat sürmeye devam eder.

bir gün karlar eriyecek, güneş parıldadığında.

aile kurarsa aynı travmaları ailesine de yaşatması muhtemel birey. kişi, sorunlarını çözmeden evlenmemeli.