çocuklara yanaşmaya korkar olmak

artık ne çocuk sevebiliyoruz, ne yanlarına yanaşabiliyoruz. dokunsan taciz etti oluyor, yanaşsan kaçıracaklar diye korkuyorlar. anne babalar haksız değiller tabiki, şartlar onları bu hale getirdi. sebep olanların allah belasını versin.

hic korkmuyorum gördüğüm yerde severim yanımda genelde cikolata vs olur onuda yanindaki ebeveyne uzatirim ki cocuk yabancidan bir sey almaya alişmasin. simdiye kadar hic ters tepki almadim baskasinin cocugunu sevdim diye.

anaokuluna staja gittiğimde ufak bir kız çocuğunun eteği külotlu çorabına sıkışmıştı. onu çıkartmaya bile çekinip kendi öğretmenine haber vermiştim ve çok üzülmüştüm bu duruma. inanılmaz kötü bir çağda yaşıyoruz maalesef.

maalesef bazı zihniyetlerin eseridir.

çocuklara bakmaya korkar oldum. parklarda acaba yanlış anlarlar mı diye çok sevdiğim çocukları izleyemez oldum. sırf bu yüzden evlenicem gibi duruyor.

aslında olması gerekendir çocuklar yabancıların dokunmalarına alışmamalıdır bunu normalleştirmemelidir. çünkü sonra görüyoruz babasının arkadaşı, komşu amcasının yaptığı istismar vakalarını.

benim beyimin bazı sevimli güzel çocukları sevmesini ben de isterim doğrusu. (çünkü ben çocuk sevmem. rastgele denk gelirse bazen sevimli oluyor veletler) fakat onun kalbi böyle temiz ve çok iyi kalpli olduğundan mütevellit kendinden olanla iletişim kurarsa çok iyi hissedeceğine eminim de.. gel gör ki korkarlarsa ondan ya da ailesi çekinirse laf söylenirse kalbi kırılır diye üzülürüm. herhalde bu yüzden sadece beni, benim çocukluğumdan seviyor. çok da* güzel sevmekte.. şefkatine hastayım be. hastayım şu sevdana!

ellemeyin oğlum insanların çocuğunu. kedi köpek mi bu ay çok tatlı gideyim seveyim diyorsunuz. hastaysanız gidin tedavi olun.