çocukları küçük kurşunlarla öldürürler değil mi anne

sbrenica katliamı'nda ailesiyle birlikte kurşuna dizilen 4 yaşındaki bir kız çocuğunun ölmeden önce annesine sorduğu soru.

ciğerime kelebek sokaydın şaklata şaklata dediğim yazarın açtığı başlık.

öleceğini bilen ve tek dileği küçük kurşunlarla ölmek olan bir çocuğun dünyanın tüm kurşunlarından daha ağır cümlesi.

çocuklara el uzatan herkesi lanetliyorum.

silahı kendin ateşlemedikten sonra ölüm emri vermek ne kadar kolay düşününce. üst üste dizilmiş çocuk bedenlerinin yanından geçmedikçe, havaya çökmüş ölüm kokusunu almadıkça bir katliam karşısında sessiz kalmak ne kadar kolay insanlar için. dünya sahnesinde onlarca katliama tanıklık ettik, bu sadece küçük bir çocuğun ağzından yüzümüze balyoz gibi inmiş bir cümle, ne ilk ne son olacağını bilmek içimde bitmek bilmeyen bir bulantıya sebep oluyor. üzerinden yıllar geçti, öyleyse neden hâlâ gece havada ağır bir ölüm kokusu var?

onlarca savaş, onlarca katliam ve bu süreçte sesini çıkarmayan koskoca dünya. ne yazsam bilemedim, ne söylemem gerek, ne söylesem içim soğur bilemedim. bugün hâlâ çocuklar ölüyor ve biz buna seyirci kalıyoruz. tetiği çekmedik diye ellerimiz temiz sanıyoruz işte. "biz bunun karşısında durduk! bu işte bir parmağımız yoktu, savaşa karşıydık biz. biz tüm bu şiddetin karşısında dikildik." kendimizi avutmaktan fazlası değil, hepimiz dirseklerimize kadar kana batmış durumdayız. dokunup çürütmediğimiz tek bir şey bile yok. insanoğlu koca bir umutsuzluktan ibaret, fazlası değil.

yıllarca şiddetin çözümü şiddet değildir dedim kendime, katliamlar yalnızca karşı katliamları doğurur fikrine inandım hep ama bazı zamanlar bir cümle bütün soğukkanlılığımı alıp götürüyor. tanım yok, zaten söyleyecek başka bir şeyim de yok.

içimi parçalayan cümle.
ah yavrum ölmekten değil ama büyük mermiyle ölmekten korkmuş.
insan nasıl bu kadar acımasız olabilir aklım almıyor. küçük çocuklardan ne istediniz vicdansızlar. onlar size nasıl bir kötülük yapmış olabilir. küçücük elleri küçücük gözleri var neyinden korktunuz.

bu cümle kurulduğu an yakıp gitmeliydik dünyayı.

hotel rwanda'da ağlayarak yalvaran küçük kız ve repliğini hatırlatır: söz veriyorum bir daha tutsi olmayacağım n'olur affedin.

insanlığımızdan utandıran sorudur.

çocuklara bile kurşun sıkılan bir dünya nasıl güzel bir yer olabilir?
bu başlığı görünce "anne cennette ekmek var mı? varsa ölelim karnımız doyar" sözü geldi aklıma.

cümle bize aslında çok şey anlatıyor. "çocuklar öldürülemez. ama herkes öldürülüyorsa en azından çocuklar küçük kurşunla öldürülür." bir çocuğun düşmanını bile merhametli kabul ettiğinin kanıtıdır. bir çocuğun düşman nedir savaş nedir bilmediğinin en somut kanıtı. bilmedikleri şeyler, korktukları şeyler hiç bir çocuğu bulmasın.

insanı, insanlığından utandıran bir soru...
peki var mı bu çocuğun sorusuna bir cevabınız. yok değil mi.. iyi ama, bu soruyu bir çocuk bir daha asla sormasın diye yaptığınız bir şey var mı peki.. yeterli mi...
sizi anlıyorum. siz de birçoğumuz gibisiniz.
hiçbir çocuğun bu soruyu sormayacağı bir ülke ve dünya yaratana kadar da sürecek utancımız. sürmeli de...