çocukluk aşkı şu an napıyor sorunsalı

napıyorsun acaba çilekli çokomelim

bir akrabasının cenazesinde görmüştüm en son. elini sıkıp " başın sağ olsun" demiştim. tamam cenazeydi eyvallah ama herhalde ilk elini tutuşumdu ve hiçbir şey hissetmemiştim. nasırlı gibi sert eli vardı. n'aptığı ve ya n'apacağı da hiç şeyimde bile olmadı. aşk meşk dümdüz palavra demek ki.

çok başarılı bir hayata malik olduğuna eminim. hakkıdır, umarım çok mutlu olur.

en son depresyondaydı, belki toparlanmıştır. hayatından çıktığım insanlar genelde günyüzü görmezler *

exlerine döndü. izel ve ercan saatçi ile tekrar birleşti, arada konser veriyor.

ınstagrama adını yazıp bakmaya korkuyorum . en son baktığımda evlilik fotoğrafı vardı.

çocukken uzun boylu, ince yapılı olan çocuk şu an tontik, tatlı, kıvırcık saçlı bir şey olmuş. ama dedim "sen bana haramsın" dedim, bensiz yurt dışına gitmiş çünkü

yanımda. uyuyor.

evli olduğu dışında nerde ne yapar nasıl yaşar hiç bir bilgim yok. merak da etmiyorum açıkçası

had derseniz ki madem umrunda değil evli olduğunu nereden biliyorsun onun hikâyesi 3. sınıf yaz dizisi komedisinde ayrı bir hikâye..

katy perry ile evli

benimki 4 yaşında falandı.ismi türker'di. totomuzda bezin belli olduğu fotoğrafımız bile var. o sarı yelek giymiş, ben lila.
türker, merak ettim,aradım seni. bulamadım. umarım mutlusundur ve bir gün karşılaşırız.

bir tanesi vefat etti.

diğeri en son evleniyordu galiba.

vefat edenin adı esra. ilik kanserinden vefat etti ankara'da. ben o zamanlar üniversite 1'deydim. facebook vardı o zamanlar. facebook'tan mesajlaşıyorduk ben ona laf atardım amsterdam'da paylaştığı fotoğraflarına baktığımda. o da istanbul nasıl diye merak ederdi. hazırlık yılının yazında, ankara'da son defa görmüştüm onu. o yaz, ankara'yı çok özlediğimden gitmek istemiştim o da amsterdam'dan benzer sebeplerle ankara'ya gelmiş. haberleştik. buluştuk bir şey istedi benden. doğup büyüdüğü evine bir iş yeri açılmış. görmek istiyormuş. gittik. iş yeri sahibi kırmadı bizi. uyuduğu odasını gösterdi. yerinde o zaman büyük bir karşılama koltuğu konduğunu görünce, çok hüzünlenmişti. kuğulu park'a gittik oradan çıkıp. bir çok şey anlattı o eviyle alakalı. hayal kırıklıklarını, babasını. aslında kaçar gibi gittiğini amsterdam'a. neyse işte.

o hollanda'da üniversite okuyordu. ankara'ya neden döndüğüne anlam verememiştim. meğer tedaviyi ankara'da olmak istemiş. ben döndüm istanbul'a, o biraz daha kalıcam buralarda demişti.

dediğim gibi üni 1'deydim. vefat haberini aldım. nerede defnedildi öğrenmek istemedim. o facebook sayfası da milat oldu gitti. hiçbir fikrim yok.

bazı şeyler yürekte güzel. yeri de orası.

amerika'daydı. damına bir saksağan konmuş, bu da beline kazmayı vurmamış. mutlu mesut yaşıyorlar sanırım.

bir ay arayla doğmuşuz. ilkolula kadar birlikte büyüdük. sonra biz taşındık.
annesini babasını erken kaybetti. çok üzüldüm. neyse ki ablaları, abileri var. hepsinin bende emekleri çoktur.
uzun zaman önce boşandı. genç bir kızı var. isranbul'da yaşıyor. ortalama beşer yıl arayla bir yerlerde rastgele karşılaşırız. konuşacak çok şeyimiz var mutlaka buluşalım görüşelim diye bitirdiğimiz sohbetler ederiz.

benim çocukluk aşkım oldu gibi olmadı. fakat başlığı görünce anaokulundaki bir kız geldi aklıma. ne yapıyor acaba? onun çocukluk aşkı elektrik elektronik mühendisi oldu da, kız ne oldu acaba?.. aklıma düştü. keşke soyadını hatırlasaydım.

bir gitti daha gelmedi...

az evvel sordum portakallı pekin ördeği pişiriyormuş.

kanserden vefat etti. 20 yaşındayken. ben bunu 5 yıl önce öğrendim. kendime gelmem 4-5 gün sürmüştü.

aradım bulamadım kendisini çok değişik bir çocuktu. yer altı dünyasına inanıyordu. çok güzel gamzeleri gülünce çizgi gibi olan gözleri vardı.

bilgisayar başında oyun oynuyor. çocukken de devamlı oyun oynardı 30 yaşına geldi hala oynuyor.
aviatoroyna10.com/