çok boş yaşıyoruz hiçbir şey yapmıyoruz

normalde yalnızlık insanı daha özgür kılar fakat bazen işler ters işler. referans olacak kuru kalabalık, onu meşrulaştırır ve tercih yapma baskısı oluşturur. ancak o zaman "anı yaşadığı" için vicdan azabı çekip, yukarıdan bakar.

belki yaşadığı o "an", benim "an" anlayışımdan farklıdır. cennette buranın bir yılı 100 yıl gibiymiş de, aslında 7 saniyelik rüya bize 7 saat gibi gelirmiş de... -miş hep miş'li.

anı yoğun yaşamıştır, onu hissettirmiştir. ben olsam, "çok güzel oynadık ama hakem golümüzü vermedi" tribine girmem bu durumlarda mesela. anı daha farklı yaşamanın yollarına bakarım.

yaşadığımı sandığım senelerce "an" varken onun yaşadığı bir saniye benim hayatıma bedel mi diye düşünüp beyne dalarım.

zaten hep bu big bang'den sonra başladı hacı bu zaman mefumu. ondan önce zaman yokmuş. kırılmış o ara bişiler. higgs bozozu yamulmuş falan, o ara pis bir karmaşa olmuş. o yüzden asimetri varmış hayatımızda.

yoksa hepimizin yaşadığı anlar eşit olurdu derdi adnan hocam televizyonda. ben ona inanıyorum. geçmiş programlarını izleyip onunla dans ediyorum evde.

sabri abinin dediği gibi, boşuna yaşıyosun poponu kaşıyosun

büyük beklentilere girmemizden kaynaklandığını düşündüğüm düşünce biçimi.

yani birey, kendi özgürlük ve gelişimini tamamlayamadan kesinlikle ama kesinlikle toplum ve insanlık adına bir fayda sağlayamayacaktır.
hele ki büyük atılımlar, ekonomik kalkınmalar, dünya barışı, nefret söyleminin engellenmesi gibi kanser sorunlar için asla ama asla faydası olmayacak, çözüm getiremeyecektir.

okuyacak ki öğrenebilecek, öğrenecek ki ehil olacak, ehil olacak ki yetkiye kavuşacak...
yetkiye kavuşacak ki değişim öncüsü olabilecek!

bireysel gelişimimizi tamamlamaya özen gösterelim kıymetli yazar arkadaşlarım! sevgilerimle.